Ik bied u mijn oprechte excuses aan. Door omstandigheden loop ik wat achter met mijn updates. Vandaag een inhaalslag, ik zal u vertellen hoe ik mijn eerste december karpers ooit wist te vangen. Echte winterkarpers tijdens een sneeuwbui. Druk op “lees verder” voor het dubbelverslag.

Het verhaal begint vorige week zondag. Zonder enige voorbereiding besloot ik een plasje op het Sciencepark in Amsterdam te bezoeken. Na een paar koude dagen was de temperatuur wat milder en wellicht zouden de karpers ook de hogere temperatuur kunnen waarderen. En als ik niets zou vangen kon ik in ieder geval wat voeren zodat de vissen een volgende keer mijn boilies zouden kennen.

Het Scienceparkwater is een ondiepe plas aangesloten op een flink groot slotenstelsel dat door de Watergraafsmeer loopt. Er zit ook karper, niet erg groot, maar wel veel. Ik heb hier eerder gevist, in maart van het afgelopen jaar wist ik hier na één keer voeren 8 karpertjes op een dag te vangen. U kunt dat verslag hier lezen.

Ik viste met aan de ene hengel een oranje Spicy Seven boilie en aan de andere een commercieel verkrijgbare roze boilie die ik won tijdens de SKP wedstrijd. Aan de haak had ik ook een oplosbaar kousje met boiliekruim gehangen. Door elk uur opnieuw in te leggen zou ik zo een voerplek creëren en daar zou vanzelf vis op af komen.

De oplosbare kousjes met kruim en de boilie crusher

Vier uren heb ik er gezeten en helaas kreeg ik geen aanbeten. Wel was er duidelijk vis op de stek. Diverse keren zag ik leven in het water. Ook zwom er een paar keer iets tegen mijn lijn. 

Ook leven op het water

Bij vertrek voerde ik een paar kilo boilies. Zeker drie karpers schoten weg toen ik de boilies er in smeet. De vissen waren duidelijk wel gelokt door het kruim, maar hadden niet voldoende vertrouwen in de boilies aan de haak. Tenminste dat is mijn verklaring voor het uitblijven van aanbeten.

Afgelopen week gooide ik er op woensdag, dus drie dagen later, nog eens drie kilo boilies in. Dat lijkt erg veel maar met deze lage temperatuur zullen de boilies erg lang goed blijven in het water en dus blijven liggen tot een karper (of meerkoet) ze pakt. En met het grote aantal vissen in deze plas was ik vrij zeker dat er twee dagen later niets meer zou liggen. Hopelijk zouden de vissen wat vertrouwen krijgen in de lekkere bolletjes, er naar blijven zoeken en dan ook mijn aas pakken.

Eergisteren was het moment daar voor revanche. Het was vrijdag en ik had ‘s middags vrij genomen om te gaan vissen. Om 3 uur lagen beide hengels in. Ik had de onderlijntjes vervangen door wat subtieler samengestelde rigjes van fluorocarbon met aan het uiteinde een soepel gevlochten stukje met een klein weerhaakloos haakje.

het nieuwe rigje met de roze boilie

Links viste ik weer met de roze boilie, rechts met mijn eigen Spicy Seven. Aan beide hengels ook weer een oplosbaar kousje met kruim.

Na anderhalf uur had ik nog geen aanbeet gehad en ik begon ondertussen te twijfelen. Het was momenteel erg koud, 6 graden kouder dan de vorige keer en nauwelijks boven nul. Zouden de vissen nu te passief zijn geworden in het ondiepe water? Of moesten ze de gevoerde boilies nog verteren? Het was al donker geworden en begon ook nog eens te sneeuwen, waarschijnlijk daalde de watertemperatuur nog verder. Kortom, mijn vertrouwen was niet bijster hoog.

het ging sneeuwen

En toen ineens op de rechter hengel een aanbeet. Yes!  Toch een vis! De karper probeerde er wel vandoor te gaan maar had niet voldoende massa om echt op gang te komen. Na een minuutje tegensputteren kon ik het gereviseerde schepnet om de vis omhoog trekken. Even later was het fotootje gemaakt en mocht de vis weer zwemmen. Mijn eerste december-vis ooit!  

De eerste tijdens een sneeuwbui

Na terugzetten vermaakte ik me met het op de hoogte brengen van het thuisfront en werd ik vermaakt door een winterkoninkje dat totaal niet onder de indruk was van bijna twee meter man. Brutaal keek het beestje me op nog geen meter afstand vanaf mijn onthaakmat aan. Vervolgens ging het pluizebolletje vlak naast mijn schoen op een takje zitten, bekeek me nog eens goed, deed een poepje en vloog al kwetterend de struikjes weer in.

Zo’n 20 minuten later begon mijn linker hengel wat te piepen. Dit gebeurde wel meer, een struikje in het water woei nu en dan tegen de lijn en dan ging de waker wat op en neer. Nu echter bleef het gestuiter van de waker doorgaan, ook toen de wind ging liggen en langzaam viel het kwartje bij mij. Aan de andere kant van de lijn zat een vis die niet blij was met het haakje in zijn lip. De karper had helemaal geen zin om mee te werken maar moest even later toch zijn meerdere erkennen in mij en mijn materiaal.

Ook op de mat bleef het beestje spartelen maar toen de vis even bleef liggen wist ik onderstaand plaatje te schieten. Waar de eerste vis nog bijna 70 centimeter was haalde deze de 60 net niet.

de tweede

Na terugzetten ben ik nog twee uurtjes blijven zitten. Nu en dan hoorde ik een piepje als er een vis tegen mijn lijn aan kwam. Helaas bleven verdere aanbeten uit.

Een rat die op wat gemorst boiliekruim was afgekomen werd steeds tammer toen ik hem stukjes boilie bleef voeren. Uiteindelijk wist ik onderstaand plaatje te schieten. Al met al toch weer een vermakelijke avond vissen ondanks de lage temperatuur en de winterse buien. En met twee echte winterkarpers ben ik heel tevreden.

rat

Terwijl ik opruimde ging het helemaal los. Een flinke hagelbui zorgde dat de wereld helemaal wit werd. 

een handvol ijs van de onthaakmat.

Het Sciencepark plasje zal ik voorlopig even weer met rust laten. Voor de komende maanden heb ik mijn zinnen gezet op een metersnoek van de Vecht. En ik wil ook op boezemwater blijven vissen op karper. Deze vissen blijven net zo goed eten, ik moet alleen uitvinden waar ze zich ophouden.

Het vissen gaat dus gewoon door, het schrijven daarover ook. U kunt alles hier volgen. Tot de volgende keer!