Zaterdagavond stonden ze naar me te wuiven, grote staarten van enorme graskarpers. Ik had ze dit jaar nog niet eerder gespot, maar nu waren er een stuk of 8 metervissen aan het zonnen in een uithoekje van het watercomplex. Het plan was meteen duidelijk. Zondag, zelfde tijd, zelfde plek, maar dan met een hengel en een half witbrood.

Zondagavond rond half 8 was ik ter plekke. Ik had mijn lichtere “medium” penhengel mee, eronder een bijna 30 jaar oud molentje met perfecte slip en daarop 22/00 vislijn gespoeld. Een haak maatje 4 aan het uiteinde en daarop kwam een hoekje van een boterham. Geen dobbertje dus, maar vissen met een drijvende korst aan de oppervlakte.

Een dag eerder, diverse metervissen liggen te zonnen

Het is altijd afwachten of de vissen er weer zijn maar ik werd al snel gerustgesteld. Doordat het veel harder waaide dan gisteren waren de vissen niet goed te zien onder de oppervlakte, maar ze verraadden zichzelf. Hier een kolkje, daar een keer een puntige staart boven water. Ze waren er nog. Een eindje verder in de luwte kon ik zelfs een vis die rondzwom meerdere minuten volgen. Zie het logo voor de foto van deze cruisende vis.

Het duurde even voordat een vis een gevoerd korstje brood pakte. Ik hoopte dat de vissen nu los zouden gaan maar helaas, het tegendeel gebeurde. Toen het de vis na enkele pogingen lukte om een korstje van de oppervlakte te pakken werd het stil. Een kwartiertje later weer een zuinig mondje dat stiekem een stukje brood pakte. Meteen daarna verdween al het leven uit de sloot. Zeker een half uur zag ik geen vis meer. Blijkbaar kenden de vissen het klappen van de zweep en wisten ze dat er in zo’n smakelijk stukje witbrood geregeld een scherp stukje staal verborgen zit. Het leek alsof de vissen zelf geschrokken waren van het risico dat ze namen door toch weer van brood te snoepen.

Het bleef dus ruim een half uur stil. Daarna zag ik iets rechts van me in de sloot weer een kolkje. Voorzichtig schoof ik op handen en knieën een meter of 10 op zodat ik een korstje met de wind kon laten meevoeren richting de vis. Mensen op het fietspad verderop zullen zich wel afgevraagd hebben wat voor een halve gare daar zo langs de waterkant kroop. 

Omdat de vissen zo zuinig aasden op brood deed ik dit keer een heel klein hoekje brood aan de haak. Ook voerde ik niets bij. Nog één foutje moest een vis maken, meer was niet nodig. Langzaam dreef het hoekje korst richting de plek waar ik de vis vermoedde. Tot mijn vreugde zag ik weer wat beweging in het water, nog geen meter van mijn brood. Toen een paar tellen later een paar lippen voorzichtig het brood van de oppervlakte pakten wist ik dat het bijna niet mis kon gaan. Twee tellen wachtte ik nog terwijl ik de lijn wat strakker draaide en daarna sloeg ik aan. Terwijl mijn hengel zich boog ontplofte het water. Raak! De vis deed wat halfslachtige pogingen om ervandoor te gaan maar het lukte het beest niet om lijn van de slip te trekken. Pas toen ik de vis na enkele seconden bij het net had en deze hiervan schrok wist de vis een korte run van misschien 5 meter te forceren. De vis strandde echter in een wierveld en even later lag deze weer voor de kant, dit keer met een flinke klont wier om de kop.

Met een klont wier om de kop

Ik baalde een beetje, een graskarper die te snel op de mat ligt en nog niet moe is kan op de kant enorm tekeer gaan en zichzelf beschadigen. Uiteindelijk had ik geen keus en moest ik de vis toch maar in het net trekken. Zodra deze erin zat ging de vis inderdaad nog even flink te keer maar natuurlijk kon deze geen kant meer op.

Ik probeerde het net uit het water te tillen maar dat viel niet mee. Even dacht ik dat het net vast zat. Toen realiseerde ik me dat de vis heel wat groter was dan de strijd deed vermoeden. Met veel moeite kreeg ik het net met de vis op de mat. Op de kant werd de vis weer heel onrustig. Het dunne matje op de schuine oever bood geen garantie dat de vis zich niet zou beschadigen. Ik besloot tot even snel wegen en meten en dan meteen weer terugzetten. Een mooie foto blijf ik u dus verschuldigd. 

Ruim 1 meter 5 was de vis. Het kan ook een paar centimeter meer zijn geweest. Maar liefst 17,4 kilo gaf de weger aan. Bijna 35 pond graskarper dus.  Bij het terugzetten schoot ik nog snel een paar foto’s. Op de eerste glijdt de vis het net weer uit.

Ik hoopte dat ik de vis nog even rustig kon volgen en wat mooie plaatjes daarvan schieten, maar helaas had de vis een ander plan. Met een flinke staartslag schoot deze weg. Het water droop van mijn voorhoofd. 

En weg…

Voor wie wil weten hoe zo’n grote vis er uit ziet hier een link naar een foto op internet van iemand met eenzelfde formaat graskarper.

Na de vangst zette ik er een punt achter. Ik ga de graskarpers maar met rust laten. Het blijven onberekenbare vissen en ik zou niet graag willen dat zo’n mooi beest op de kant beschadigt door mijn toedoen. 

Later deze week weer een poging op karper, maar dan als vanouds met boilies. En met de dikke onthaakmat. 

Tot later!