Drie keer heb ik gevist dit weekend; vrijdagmiddag 2 december, zaterdagmiddag 3 en zondagochtend 4 december. Het resultaat: nul vissen. Desalniettemin is er wel het een en ander te delen. Een drieluik over winter-karpervissen.

Deel 1

Vrijdagmiddag ging ik vol goede moed naar de poldersloot. Ik mag hier van mezelf niet al te vaak vissen, ondanks de redelijk grote kans op succes. Eens per drie weken is mijn quotum. Ik heb hier wel dagelijks wat Frolic hondenbrokken gevoerd en ondanks dat er eerder in de week ijs in de sloot lag heb ik goede hoop.

Thuis had ik een bakje Frolic fijn gemalen. 

Door wat water toe te voegen ontstaat een bal die in het water meteen uit elkaar valt. Een paar meter gooien is ook geen probleem.  Mijn gedachte daarbij was dat in de kou de vissen het fijne voer eerder zouden proeven/ruiken en dan het haakaas zouden vinden.

Ik had ook nieuwe rigjes geknoopt. Twee stukjes Frolic onder de haak zouden het werk moeten doen.

Vier uur vistijd kunnen vervolgens in een paar woorden worden beschreven. Het bleef stil. Helemaal geen actie, geen piep, geen trillende hengeltop, niks. 

Natuurlijk volgt na een visdag een evaluatie. In dit geval heb ik drie mogelijke conclusies.

1) De vis is passief, het is te koud, er wordt niets meer verteerd en dus niets meer gegeten.

2) Natuurlijk gooide ik nu en dan opnieuw in, en elke keer hing er bij het ophalen een blad aan mijn haak. Misschien heb ik dus mijn kansen verkeken doordat mijn haak niet vrij lag. Volgende keer misschien een drijvend aasje toevoegen zodat het geheel iets boven de bodem zweeft. 

3) Ik had iets andere onderlijntjes gemaakt. Aan de kant van het lood had ik een “quick connector” gebruikt en een ander type knoop dan normaal. Dit deed ik omdat ik met deze nieuwe knoop de lengte van de onderlijn beter kan bepalen. Bij deze knoop is het niet nodig een stukje van de stugge onderlijn van de coating te ontdoen. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat nu een stugge verbinding ontstaat die niet kan scharnieren. Als de vis het aas pakt ontbreekt een scharnierpunt bij het lood waardoor een hefboom kan ontstaan die de vis kan belemmeren met het aas weg te zwemmen en zichzelf te haken. Op de bovenstaande foto is het euvel duidelijk. 

Dit is allemaal gepieker achteraf. Ik heb de onderlijntjes aangepast voor de volgende vis poging. Hieronder een afbeelding van de aanpassingen.

Deel 2

Zaterdag was het IJmeer het doel. Ik heb hier twee keer eerder gevist en beide keren vis gevangen. Ik heb geen idee of op deze stek ook bij deze temperaturen vis te vangen is, ik ga het dus gewoon proberen. 

In het zonnetje is het heerlijk langs de waterkant. Onderweg naar mijn stek schiet ik onderstaand plaatje. Mooier kan toch niet? Ook wordt duidelijk dat de natuur keihard is. Twee dode en aangevreten zwanen zijn de stille getuigen van de aanwezigheid van een groter roofdier, ik vermoed een vos. Foto’s van de lijken plaats ik maar niet.

Op mijn stek, waar ik drie dagen op rij 400 gram boilies per keer gevoerd heb, gebeurde verder weinig. Ook nu hingen de wakers roerloos. Wel was er veel bedrijvigheid van vogels op de kant.

Een winterkoninkje was zeer ontstemd over de aanwezigheid van bijna twee meter mens. Het beestje vloog vlak bij me langs, onder de hengels door, en ging nog geen meter verder in het struikje zich zitten opwinden. Dit tafereel herhaalde zich deze dag nog enkele keren. Ook kwamen er spechten langs, een dodaars keek even om de hoek, een torenvalk besloot de boom naast me als uitkijkpunt te gebruiken en ook kwam een vogelaar op bezoek, Joep Jansen. Met Joep besprak ik mijn fotografie strubbelingen en hij had nog wel wat tips. Ook wisselden we Facebook gegevens uit. Door hierboven op zijn onderstreepte naam te klikken kan zijn fotografie website gevonden worden.

Goed, qua vissen was het dus huilen met de muts op. Vier uren heb ik het volgehouden en er gebeurde op visvlak helemaal niets. Gelukkig zondag nog een herkansing.

Deel 3

Dat kinderliedje slaat dus ook nergens op. Niet alle eendjes zwemmen in het water. Hieronder het bewijs.

Desondanks ben ik zondag vol goede moed naar mijn visstek in Amsterdam gegaan. Helaas bleek ter plekke dat het watertje dicht lag. Ook hier liepen de eenden op het water. Hier kon ik niet vissen. 

Het was dus koud en wit.

Bij de palenplas vond ik een stukje open water en hier heb ik nog een uurtje gezeten. Gewoon omdat ik er nu toch was.

Ook hier hingen de wakers doodstil te hangen. Na een uurtje vond ik t prima. Ik had hier geen vertrouwen in. En ook geen gevoel meer in mijn voeten. 

Ik moet een nieuw plan bedenken als ik in de winter nog een paar vissen wil vangen. Voor nu hou ik het even voor gezien. 

Tot de volgende keer!