Hoi! Ik loop achter. Drie keer is er al weer gevist en ik kom maar niet aan updaten toe. Nu moet ik er maar even prioriteit aan geven, anders heeft zo’n blog geen zin. We moeten even terug naar 19 mei. Mike en ik hadden onze stekken weer enkele dagen van voer voorzien. Iets meer voer ging er in dan eerder in het jaar. Nu de watertemperatuur rond de 14 graden ligt strooien we zo’n kilogram per stek. Of we hiermee vissen weten vast te houden is natuurlijk de vraag. Paaidrang is sterk en een dag zonnig weer kan genoeg zijn de vissen verder te laten trekken.
Wat ook sterk is is onze visdrang. Zelf heb ik de hele dag op hete kolen gezeten maar zoals gewoonlijk kom ik om in de verplichtingen en dus ben ik wat aan de late kant bij ons verzamelpunt. Vismaat Mike zie ik dan al in de verte zijn hengels op orde brengen. Hij was ook niet meer te houden. Ik geef hem gelijk, als de lijnen niet in het water liggen vang je niks. Als ik met mijn hengels aankom is hij klaar om in te werpen. De gentleman geeft mij nog de kans een kant te kiezen. Ik kies dezelfde stek als de vorige keer. Mike neemt daarom weer genoegen de rietstek.
Na een uurtje is er nog niks gebeurd. Dat baart me op zich geen zorgen. Een meerkoet heeft al diverse keren mijn aas opgepikt en ook bij Mike zijn er geen tekenen dat ons voer nog op de bodem ligt. De kans is groot dat er de afgelopen dagen karpers op onze stekken waren. Die zijn er dan vast nog.
Mike’s vrouw komt even buurten met Tommie, de hond die onlangs door hen is geadopteerd. Eerder die week kwam ik Mike ook tegen aan de waterkant en toen ik wat boilies voerde dook Tommie er zonder scrupules achteraan. Dat de kade daar meer dan een meter boven de waterspiegel was hield hem niet tegen. Samen moesten we op de knieën om het beestje weer op de kant te krijgen. Als dank schudde Tommie zich op de kant meteen even uit en trakteerde ons op een douche van stinkend grachtenwater.
Toen ineens een run! Onder toeziend oog van zijn trotse vrouw drilde Mike de karper. De spiegelkarper deed zijn uiterste best om te ontkomen, terwijl Mike zijn uiterste best deed om dat te voorkomen. Na een minutenlange dril waarbij de vis aanvankelijk snel onder het door mij uitgestoken net dook wist ik de rakker toch te scheppen.
Mike zocht een mooie plekje voor een foto en ik schoot onderstaande plaatjes. De vis was net geen 7 kilogram en had een bijzondere tekening. Mogelijk een uitzetvis van een Tsjechische leverancier?
Een Tsjech?
Terwijl de vis zich na terugzetten uit de vinnen maakte, Mike zijn handen droogde en ik de camera weer opborg begon Mike’s vrouw aan de terugreis. Dat er op mijn hengels een aanbeet kwam miste ze daarom. Rustig drilde ik de vis. Ik weet dat ergens aan de overkant een grote tak onder water ligt maar daar kwam de karper niet in de buurt. Ook aan de eigen kant ligt trouwens waarschijnlijk zo’n tak. Ook nu bleef de lijn hier even ergens aan hangen maar gelukkig schoot deze snel los en was het contact hersteld. De schubkarper zat na een paar minuten in het net. Net als de vis van Mike was ook deze 73 cm. Ik had geen zin om te poseren met mijn zesde schubkarper van deze week. Een fotootje op de mat volstond.
De vis mocht terug en ik pakte de hengel voor een onderhands worpje. Een meter of 15 verderop eindigde het lood in het gras. Mike die dit alles vanaf zijn plekje gadesloeg wees me er even fijntjes op dat ik zo geen vis zou vangen. Mijn ‘mislukte’ worp was echter expres. Ik wou even de laatste 10 meter lijn controleren. Aandachtig liep ik langs de lijn en controleerde elke centimeter. Een meter of 7 lijn met daarop diverse braampjes verwijderde ik. Wat beschadigingen, onder water opgelopen op dus waarschijnlijk de restanten van een tak, mochten me geen vis kosten.
Toen even later de boel weer in lag kwam het ijsvogeltje weer langs. Op een paaltje naast mijn hengels bekeek het blauwe beestje al dat vismateriaal onder zich eens goed. Toen ik bewoog om mijn camera te pakken was dat voldoende voor het beestje om zijn heil elders te zoeken.
Uitzicht vanaf het paaltje
De volgende anderhalf uur bleef het rustig. Mike kreeg nu en dan een spook-aanbeet op zijn hengels, waarschijnlijk het gevolg van brasems die wat versuft rondzwommen na hun hitsige activiteiten van de afgelopen dagen in de rietkraag. En toen ineens een fluiter op één van mijn hengels. In een paar stappen was ik bij de hengel en trok deze krom. Een grote vis trok zich daar niets van aan en besloot eerst maar eens een meter of 20 lijn van mijn molen sleuren. Dit kwam me bekend voor. Dit overkwam me twee weken geleden ook al. Toen was de dader een spiegel van 83 cm en 12,5 kg. Ik was benieuwd wat er nu aan de haak zat.
Gelukkig zocht de vis het open water op. Het gevaar van obstakels onder water was nu nihil, en om bij takken te komen zou de vis over een zandbank moeten. Dat zag ik niet snel gebeuren. Langzaam kreeg ik de vis wat dichterbij. Hij leek op de vis van vorige week, maar dan nog een slagje groter. Na de nodige schermutselingen onder de kant deed vismaat Mike zijn ding en de vis zat in het net. Nu wilde ik er wel mee op de foto! De grijns was echt, de blijdschap oprecht. Wat een mooie vis.
Een Duitser, 86 cm en 13,5 kg
De lengte was dit keer 86 cm en het gewicht 13,5 kilogram. Het leek wel een broertje (of zusje) van de vis van twee weken geleden. Maar dan dus nog een fractie groter!
Na de vangst zijn we nog een uurtje blijven zitten maar verdere actie bleef uit. Met steeds een paar aanbeten zijn echter we meer dan tevreden, zeker als er zoals nu ook nog mooie spiegelkarpers tussendoor komen.
Een paar dagen later heb ik nog even gevist op mijn Vechtstek, maar daar kreeg ik geen beet. Dat meer dan de helft van mijn vistijd twee bootjes met snoekvissers vlak na elkaar exact op mijn stek 8tjes gingen draaien terwijl ze hun rubber over de bodem lieten dansen zal geen positieve bijdrage hebben geleverd aan mijn vangstkansen. Nog geen twee uur heb ik er gezeten, toen had ik het wel gehad met de drukte. Gelukkig zijn er altijd andere stekken om mooie vissen te belagen! Daarover meer in het volgende verslag. Tot later!