Eerder deze week ging ik ‘s avonds met mijn kano, de prodding stick en een emmer voer het IJmeer op om de visstek voor het weekend uit te peilen en van voer te voorzien. De daaropvolgende dagen werd de stek om de beurt door Mike en mij van voer voorzien. Gisteren moest er geoogst worden. De afspraak was om rond half 8 te parkeren zodat we na de wandeling over de dijk rond 8 uur op onze stek zouden zijn. Om half 6 kreeg ik een berichtje van Mike. “ik ga zo”. Hij hield het niet langer uit. Even later had ik ook mijn spullen gepakt.

De stek is lastig bereikbaar. Dat heb je met een groot deel van de IJsselmeerkust. De auto moet kilometers verderop geparkeerd worden en dan begint de tocht over de enkelbrekende oude zeedijk. Zwetend en puffend kwamen we op onze stek aan. In totaal hadden we dus vier dagen gevoerd. De eerste dag met een flinke emmer met een kilo of 5 aan duivenvoer, tijgernoten, zelfgemaakte boilies en nog wat boilies die ik gewonnen had tijdens de SKP wedstrijd.

Het laatste restje hapjes 

Daarna hadden we nog drie dagen doorgevoerd met dagelijks wat kilo’s zelfgemaakte brown bastard en spicy seven boilies.

Het zal tegen 7-en geweest zijn dat de eerste rigjes nauwkeurig geplaatst werden. Nauwkeurig moet u in dit geval niet te letterlijk nemen. Met zo’n bak water voor je neus zwiep je de boel gewoon richting waar je denkt dat de vis langstrekt. Mike viste met twee hengels op een hard plateau. Mijn aas verdween meer naar rechts tussen de golven. Hier was het iets dieper.

We hebben hier wel eens vaker gevist maar nog nooit zagen we vissen springen. Tot vanavond. Twee keer was ik getuige van een acrobatische act van een karper die boven de golven uit kwam. Toen ik even niet oplette zag Mike nog een derde keer een vis springen. Hij ziet altijd meer dan ik. Het goede nieuws: er was vis op onze stek.

Na een klein uurtje vissen ineens een run op Mike’s linker hengel. Binnen twee seconden had hij de hengel vast maar de run was toen al weer gestopt. Teleurgesteld draaide hij binnen. Geen vis aan de haak. Ook zijn lood was verdwenen.

Mike vindt de veiligheid van een vis erg belangrijk en vist niet alleen met haken zonder weerhaak maar ook nog eens met een super de luxe “PB Asis” veiligheids-lood systeem. Om te voorkomen dat een karper eeuwig met 80 gram lood aan zijn bakkes moet rondzwemmen in geval van lijnbreuk schiet het lood los van de lijn als er veel kracht op komt te staan. Blijkbaar was dat hier gebeurd. Vreemd was het wel, bij een normale dril hoort het lood niet los te schieten.

Ondanks de gemiste vis gaf de aanbeet wel nog meer vertrouwen. Blijkbaar hadden de karpers het voer van de voorgaande dagen opgeruimd en vonden ze nu ons aas. Ik vijlde Mike zijn haak nog wat scherper en even later lag zijn rig weer op de bodem te wachten op een karper.

Het was tegen 9 uur dat Mike opnieuw in actie mocht komen. Een keiharde aanbeet op dezelfde hengel. Duidelijk karper. Terwijl Mike een loeisterke vis aan de lijn had schoot ik wat plaatjes. De grote schubkarper deed alles wat ie kon om te ontkomen maar gelukkig bleef de vis hangen en even later lag deze schepklaar aan de oppervlakte.

schubkarper bijna schepklaar.

Ondergetekende, eveneens oprichter, schrijver en CEO van deze website, kweet zich vaardig van zijn taak en zorgde dat de vis in het netje terecht kwam.

Een onthaakmat van 1,20 lang is ineens niet meer zo groot

Mike en zijn grote schubkarper

De brute schubkarper van 25,2 pond mocht even poseren met de gelukkige vanger. Na een serie foto’s mocht het ene fotomodel weer zwemmen terwijl het andere opnieuw een nieuw stuk lood kon gaan zoeken in zijn vistas.

U vraagt zich nu natuurlijk af hoe het met mij en mijn aanbeten ging. Nou dat zal ik u exact vertellen. Op mijn stek bleef het stil. Of eigenlijk juist niet. Op mijn stek, een kleine 70 meter rechts van waar Mike viste, was het erg rumoerig. Een 12 tal futen was druk doende met wat futen doen en ze deden dit vol overgave en met veel bombarie. Of dit het gebrek aan aanbeten verklaarde weet ik niet. Het zou zomaar kunnen.

We zijn na deze eerste vis uiteraard gewoon blijven vissen. Ook bij Mike bleef het stil totdat om half 12 ineens wederom dezelfde hengel het uitgierde. Er kwam nog net geen rook uit zijn baitrunner. Een veel hardere aanbeet heb ik nog nooit gezien. Mike sprintte naar de hengel, ramde deze in een curve en had er duidelijk weer een enorm monster aan. Ik rende ondertussen in het donker naar mijn vistas om de camera en unster weer te pakken. Toen ik na een seconde of 20 terug kwam zag ik een teleurgestelde Mike met een rechte hengel in zijn hand de boel binnendraaien. De vis was er af. Ik besloot maar even op afstand te blijven. Soms moet een man even alleen zijn met zijn teleurstelling.

Naderhand vertelde Mike me dat de vis, nadat deze er keihard en onhoudbaar vandoor was geknald, plotseling rechtsomkeert had gemaakt en met een noodgang terug was komen zwemmen. Mike had wel zo snel mogelijk ingedraaid maar kon niet voorkomen dat de lijn slap viel. Met een weerhaakloze haak kan dat funest zijn. En dat was het dit keer.

Laatste wapenfeit was voor mij. Tegen 12-en kwamen er ineens wat piepjes van mijn linker hengel. Deze stopten weer. Terwijl wij in spanning afwachtten wat er ging gebeuren kwamen er opnieuw wat piepjes. Ik besloot de hengel achterover te halen. Meteen sprong deze in een prachtige curve. Rare was dat ik wel weerstand voelde maar geen beweging. Na een anderhalve minuut durende impasse voerde ik de druk wat op. Het duurde even en toen voelde ik dat datgene wat aan de andere kant zat mee gaf. Even later takelde ik een grote kunststof tas binnen. Mike grapte nog dat er misschien wel een goudschat in zou zitten maar helaas was de tas leeg. Bijzonder curieus weer. De piepjes werden zeker niet door de tas veroorzaakt…

Met een prachtige vis was onze avond wel geslaagd. Toch schuurde er wat. Mike baalde dat hij die laatste vis verspeelde en ik heb het gevoel dat ik vissen mis. Dit vraagt om een grondige evaluatie. Ik hou u op de hoogte. Maar dat doe ik wel pas een volgende keer. Tot dan!