Vorige week spraken Mike en ik af om vrijdag 10 november weer eens samen een fatsoenlijke karpervispoging te wagen. Aanvankelijk was het plan om eerst 3 dagen wat te voeren en daarna ieder een stek te bevissen. Eigenwijs als ik ben begon ik toch maar wat eerder alvast met de stekvoorbereiding. Vijf dagen op rij ging er dus op elke stek een pond Spicy Seven boilies in. Vanwege de watertemperatuur, die momenteel rond de 10 graden schommelt, leek een pond per plek ons wel genoeg. Normaliter kan een karper op een dag ongeveer 5% van zijn gewicht eten maar met de lagere temperatuur gaat de spijsvertering wat langzamer en moet de voerhoeveelheid ook wat naar beneden worden bijgesteld.

Nu het ‘s avonds vroeg donker is kan het voeren ook wat vroeger plaatsvinden. Efficiëntst was om dit meteen na werk te doen. Daarvoor ging iedere dag een zakje diepvriesboilies gebroederlijk naast het lunchpakketje mee in de werktas. Ook stonden de lompe rubberen laarzen standaard achter in de auto. Elke voerbeurt ging gepaard met een paar kilometer lopen in het donker over een bonkige ijsselmeerdijk. Een hele uitdaging voor iemand die na 20 jaar fanatiek volleyballen niet zulke goede enkelbanden meer heeft. Na een flinke verzwikking op dinsdagavond duurden de tochten de volgende dagen nog wat langer…

Genoeg over het voeren. Laat me u over het vissen vertellen. Vrijdagmiddag om half 3 ging ik de deur uit. Het miezerde wat en een stevige noord-westenwind beukte op de kust. Ik viste dit keer op de ijsselmeerkant, Mike kreeg de stek aan de kant van Naarden. Het was vrijdagmiddag rond drie uur dat mijn beide hengels in lagen. Een paar boilies voerde ik er bij en het wachten kon beginnen.

stevige wind

Vrijwel meteen begon 1 van mijn beetverklikkers te miepen dat de batterijen bijna leeg waren. Dit was erg irritant en onnodig, 1 waarschuwing is wel genoeg, meer dan vijftig keer dat irritante deuntje op een avond is gewoon een slecht ontwerp. Zeker als aan het eind van de avond de beetverklikker geen beet meer kan verklikken omdat door dat onnodige gepiep de batterijen helemaal leeg zijn. Ik weet al waar ik binnenkort geld aan ga uitgeven.

Een zeemeeuw bleef zonder met de vleugels te slaan continue boven mijn stek zweven en elke keer als een meerkoet een boilie opdook dook deze meeuw erop af om de boilie af te pakken van de koet. Een trucje dat de meeuw de afgelopen week moet hebben geleerd. Geen goed teken, mijn boilies werden blijkbaar de afgelopen dagen ‘s nachts niet opgeruimd door karpers.

Mike zat een stukje verder met zijn hengels in de luwte van de dijk. Op zijn stek waren geen koeten aanwezig. Bij zijn superdeluxe beetverklikkers hoort een draadloze ontvanger die hij in zijn jaszak bij zich draagt. Geen piepje ontgaat hem dus, ook niet als hij even komt buurten bij mij. We keuvelen wat over ons materiaal, Mike vertelt over een ervaring op Lac de Saint Cassien waar een karper eens zijn spoel leeg trok, als ineens een aantal piepjes uit zijn borstkas komt. Snel sprint Mike naar zijn hengels, breekt nog bijna zijn nek over een kei in de dijk en grijpt de hengel van de steun. Het alarm is dan al gestopt. Het is duidelijk dat er geen vis aan zit. Als hij binnen draait heeft hij het idee dat het lood wel verplaatst is. Ik had meer het gevoel dat het een lijnzwemmer was, maar we zullen er niet achter komen. Wel is duidelijk dat er hoe dan ook een flinke vis op zijn stek rondzwemt.

Een paar uren vermaken we ons met visplannen maken en anekdotes vertellen als even na 7-en weer Mikes beetalarm in zijn jaszak afgaat. Dit keer een flink doorlopend gepiep. Wederom stond Mike bij mij, ditmaal omdat een boom daar wat beschutting geeft tegen wind en regen. Ik ervaar een déjà-vu als ik Mike zie wegsprinten, getuige ben van een struikelpartij over dezelfde kei, en hem zijn hengel zie grijpen. Opnieuw probeert hij contact te krijgen. Helaas is de karper met het lood op Mike afgezwommen. Voordat hij de loze lijn heeft ingehaald en contact kan maken met de vis heeft deze zich van de haak ontdaan. Pure pech.

Ik besluit mijn stoeltje mee te nemen naar zijn stek. Mijn beetverklikkers staan maximaal luid en benedenwinds moet ik die wel kunnen horen. Het is duidelijk dat de meeste actie niet van mijn stek komt vanavond.

Terwijl we plannen maken voor volgend jaar komt een uil even langsvliegen. Even later rent een enorme rat onder Mikes hengels door. We kunnen het beest zeker nog 20 meter volgen met onze lampjes op het hoofd. Als we in het water schijnen is duidelijk dat er ook genoeg kleine visjes rond zwemmen. Een gestreept visje gaat er pas vandoor als ik het aanraak. Genoeg leven in het water dus.Toch hangen de wakers al weer twee uur doodstil.

We hebben afgesproken om rond half 10 op te ruimen en ik maak al aanstalten om terug naar mijn stek te gaan als ineens Mikes middelste hengel een keer piept. ‘t is de wind reageert Mike droog. Ik snap er niks van, de wind is ondertussen bijna gaan liggen. Waar heeft hij het over. En dan ineens knalt zijn waker omhoog en begint er van alles te piepen en flitsen. Mike staat naast zijn hengels en heeft hem meteen vast. Ik zie de hengel buigen, er werkt duidelijk iets tegen. Yes, op de valreep toch nog een karper. De vis heeft duidelijk de turbo er op staan en een stevige dril volgt. Terwijl ik de camera pak, de onthaakmat uit vouw en het schepnet in het water steek drilt Mike de vis rustig uit. Even later kan ik het net rond de vis omhoog trekken. Een mooie goudkleurige schubkarper heeft onze visdag top gemaakt.

77 cm en 17 pond schubkarper

Snel schieten we wat foto’s in het donker en even later mag de vis weer zwemmen. In het heldere water probeer ik hier nog een foto van te maken (zie header). Dan besluiten we dat het mooi is geweest. In deze tijd van het jaar vinden we 1 vis van het open water een prima resultaat. 

Onderweg terug naar de auto’s struikelen we nog bijna over een wel erg tamme egel. Het beestje vindt het prima als ik een paar plaatjes schiet en loopt dan rustig verder richting de waterkant.

Onderweg vraag ik Mike of hij zin heeft in december nog eens zo’n kansloze missie te ondernemen. Het snelle bevestigende antwoord bevalt me wel. In december een karper van het open water vangen zou nieuw voor mij zijn. We zijn nog niet klaar met de karpers! Op de terugweg rijd ik nog even langs mijn voerplekje op de Vecht. Ik moet er nog een paar handjes boilies dumpen. Komende week ga ik daar nog eens proberen een mooie vis te haken.

Tot snel weer!