“Het Spicy Seven restaurant is geopend!”, zo reageerde mijn zusje toen ik haar gisteravond tijdens het vissen op de hoogte hield van de vangsten. Want gevangen is er, en hoe! Waar vrijdagavond flink tegenviel was een dag later het tegengestelde het geval. Lees snel verder voor het verslag van SKP wedstrijd 2017 dag 2.

Op twee stekken bij het IJmeer voerde ik de afgelopen 10 dagen in totaal 17 kilo boilies. Dagelijks een tochtje van bijna anderhalf uur om twee stekken te voorzien van Spicy Seven boilies. Dat is een nadeel, als je weer een flinke lading boilies gemaakt hebt nodigt dat ook meteen uit tot ruim strooien.

Zaterdagmiddag om half drie, in de stromende regen, pakte ik de spullen in de auto. Na een stukje rijden en vervolgens een barre tocht van een paar kilometer bepakt en bezakt over glibberige klei werd snel de paraplu opgezet zodat ik droog kon zitten. Mike was ondertussen ook gearriveerd en zette zijn eigen brolly op. Om u een beeld te geven van onze onderkomens hierbij een paar plaatjes.

Mike kon zowaar staan in zijn halve tent…

Even na drie uur lagen onze hengels in, ieder op een eigen stek. Wie zich ons eerdere avontuur op deze plek nog kan herinneren weet misschien nog dat ik destijds op de plek viste waar de meeste actie verwacht kon worden. Dit keer had ik, genereus als ik ben, deze lucratieve stek aan Mike gelaten. Zelf beviste ik nu dus de stek waar minder actie verwacht kon worden. Tenminste volgens onze theorie.

Terwijl het weer langzaam wat opklaarde gebeurde er aanvankelijk weinig. Diverse keren heb ik dit jaar al binnen 20 minuten de eerste vis van een voerplek gehaald dus toen het ruim een uur stil bleef begon de twijfel toe te slaan. Een dag eerder had ik ondanks 10 dagen voeren zeven en een half uur voor niks zitten wachten en dat doet het vertrouwen nooit goed.

En toen ineens een piep op mijn verste hengel. Terwijl wij opstonden en ons  richting hengel begaven nog een piep, een serie piepjes en toen een keiharde run. De hengel knalde krom in de steunen en voordat ik deze kon pakken was het over. Teleurgesteld draaide ik binnen en tot mijn afgrijzen was de onderlijn afgebroken op de knoop bij de wartel. Blijkbaar stond de slip te dicht, een beginnersfout die ik niet meer mag maken.

Ik baalde van mijn eigen stupiditeit maar voelde ook wel wat opluchting dat de boilies blijkbaar toch gegeten worden en dat de rig in ieder geval goed haakt. Daar ligt het blijkbaar niet aan. Even later was een nieuwe rig aangeknoopt en weer richting midden gezwiept.

Een half uurtje later was het aan mijn andere hengel raak. Duidelijk een karper die zich gehaakt had en het hier helemaal niet mee eens was. Opnieuw denderde ik de dijk af en stond een paar tellen later met een kromme hengel in mijn handen. 

 

Ook dit keer was het billenknijpen maar gelukkig ging alles goed. Mike schepte de karper bij de eerste keer dat zich een kans voordeed en deze was binnen. Yes! Ik had al gezien dat het een mooie spiegel was met prachtige herfstkleuren. Even later lag deze op de mat en konden we wat foto’s maken (zie ook de header). De vispas moest op de foto zichtbaar zijn om mee te doen met de spiegelkarperproject wedstrijd, vandaar dat ik deze tussen de tanden heb.

76 centimeter en 16 pond was de vis. In het heldere water konden we de vis nog een meter of 5 volgen toen we deze terugzetten. Een prachtig beeld.

Terwijl de meerkoeten Mike zijn stek terroriseerden en regelmatig voor valse aanbeten zorgden was het bij mij daarna rustig. Ruim 2 uren gebeurde er weinig. Bij Mike was het elk kwartier wel raak met die vermaledijde meerkoeten. Toen voor de zoveelste keer zijn beetverklikker een paar keer piepte negeerde hij het eerst. Toen hij vervolgens toch even beter keek en opmerkte dat de meerkoeten bij zijn rechter hengel doken en zijn linker nu en dan een piepje gaf pakte hij deze hengel toch maar. Hij probeerde contact te krijgen met het lood en bleek een flink eind verplaatst in onze richting. Toch een aanbeet! Snel draaide hij in. Helaas kon hij geen contact meer maken. Mike vist net als ik zonder weerhaak en de vis had zich van de haak ontdaan.

Balend van zoveel onrecht en de meerkoeten verwensend kon het ons niet snel genoeg donker worden. Dan zou dat duiken van die meerkoeten wel stoppen.

Een koe, die duidelijk geïnspireerd was door andere trouwe viervoeters, kwam even buurten en besnuffelde achtereenvolgens Mike’s brolly, Mike’s foedraal, en mijn camera.

Mike’s vriendin kwam met de hond en een zak warm eten van de plaatselijke snackbar ook even buurten. Genietend van de frietjes gaven we een update van de gebeurtenissen toen ineens mijn hengel er weer vandoor ging. Friet vloog door de lucht, ik vloog de dijk af, schoot onderuit maar wist glijdend op mijn knieen toch de hengel te grijpen en was even later een karper aan het drillen.

 

De vis had onderweg een heel wierveld gesnoeid en het snoeiafval aan de lijn gehangen. Gelukkig hield het kleine haakje maatje 8 goed in de onderlip en kon Mike even later weer scheppen. Terwijl ik de meet en fotografie spullen pakte hoorden we ineens in de verte Mikes beetalaram afgaan. Hij sprintte er vandoor dus heb ik me gered met een foto op de mat. 81 centimeter en opnieuw 16 pond.

Meteen na terugzetten ben ik bij Mike gaan kijken. Hij was ondertussen net de waker in de lijn aan het hangen en ik begreep dat er weer een vis was losgeschoten. We konden geen oorzaak bedenken, zijn lood is zwaar genoeg en de haken nieuw en vlijmscherp. Dit is gewoon botte pech.

Gelukkig was even later wel raak voor Mike. Een prachtige spiegelkarper had zijn aas gegrepen. Blijkbaar is de schemering de beste tijd op zijn stek, Dit was de derde aanbeet in anderhalf uur tijd voor Mike. Deze vis zat goed vast en even later was het mijn beurt om de vis te scheppen. Deze was een stuk zwaarder, 76 cm en ruim 25 pond.

De vis heeft de afgelopen dagen overduidelijk Spicy Seven boilies gegeten, zowel de mat als Mike’s handen zaten bij het fotograferen onder de oranje vissepoep.

Na terugzetten bestuderen van de foto komen we tot de conclusie dat Mike deze zelfde karper ook in Juli van dit jaar al eens ving. Hieronder een foto die hij in Juli maakte.

De vis is gematcht door Joris Weitjens en is uitgezet in Amsterdam in 1999 en sindsdien, inclusief de vangsten van Mike 7 keer gevangen. De vis is ondertussen diverse keren heen en weer gezwommen tussen Amsterdam en IJmeer en Gooimeer. Toch fascinerend dat je zo’n vis op een water met een oppervlakte van 700 vierkante kilometer meerdere keren weet te vangen.

Een kwartier later, het is dan rond kwart voor 9, is het bij mij weer raak. Mijn vierde aanbeet ondertussen terwijl ik dacht de minste stek te hebben. Alles gaat goed en even later ligt een prachtige ronde schubkarper op de mat. Ik heb de vis niet gewogen maar aangezien mijn eerdere twee vissen beide 8 kilo waren is de kans groot dat deze dit ook woog. De lengte heb ik wel gemeten, 71 cm.

Vervolgens is het weer even stil. Mike en ik besluiten dat we tot 23.00 uur blijven vissen. Hij wil de volgende dag vroeg op om Max Verstappen te zien racen en ik ben meer dan tevreden met mijn vangsten. Maar het werd nog beter.

Om 22.00 uur kreeg ik mijn vijfde aanbeet van de avond. Volgens Mike een unicum op mijn stek. Vijf aanbeten op een dag was daar nog nooit gebeurd. Opnieuw was een bolle schubkarper de schuldige. Mike schoot wat plaatjes, vergat daarbij dat de vis ook een staart heeft, maar dat mag de pret niet drukken. Deze vis was 66 cm.

Even na 11-en besloten we inderdaad dat het mooi geweest was. Er stond ons nog een flinke tocht te wachten in het donker over de glibberige IJsselmeerdijk.

Resumerend hebben we samen 8 aanbeten gehad waarvan 5 vissen ook inderdaad op de kant zijn geweest. Twee spiegels zijn gemeld bij Joris Weitjens. Mike had de grootste vis, ik had de meeste. We zullen er de spiegelkarperproject wedstrijd niet mee winnen, maar tjonge wat was het weer een mooie visdag.

We hopen binnenkort nog eens op herhaling te gaan. Voor nu hou ik het hierbij, ik spreek u snel weer.

Tot later!