Dat was afkicken, maar liefst twee weken niet kunnen vissen. Dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Natuurlijk heeft in de tussenliggende periode mijn nieuwe boilie de “Spicy Seven” het levenslicht gezien en zijn er grootse visplannen gemaakt, maar er moest ook hoognodig weer gevist worden. Dinsdagavond was poging 1, woensdagavond de herkansing. Lees verder om te weten te komen hoe dit is afgelopen. 

Terwijl, tijdens mijn werkbezoek aan Berlijn afgelopen week, grootse plannen voor nieuwe avonturen op de Vecht zich langzaam ontvouwden moest er ook een back-up project geregeld worden. Immers ik wil niet wachten tot de voerplekjes op de Vecht eindelijk vrucht gaan afwerpen. Ik wou deze week al zo’n varken in de handen! Aldus werd besloten om zondag dan maar meteen een poldersloot te voorzien van wat lekkers in de vorm van enkele handen Scopex boilies. Maandagavond geschiedde hetzelfde, lekker verspreid hier en daar wat zoete gele welriekende boilies.

Dinsdagavond

Aanvankelijk was het plan om dinsdagavond ook te voeren en dan woensdagavond te gaan oogsten, maar dinsdagavond werd de aandrang te hoog. Ik kon me niet beheersen dus zat ik dinsdagavond na allerlei plichtplegingen om 2100 uur aan de waterkant naar mijn wakers te staren. Behalve een piep door een laagvliegende vleermuis gebeurde er helaas verrekte weinig. Enigszins teleurgesteld besloot ik om 2300 maar weer op te ruimen en een drogere plek op te zoeken. Het overgebleven pond boilies ging de sloot in. Twee uren gevist, het hoofd leeg, het schepnet helaas ook.

Dinsdagavond, er gebeurde verder niks

Woensdag

Woensdagmiddag dan. Op het werk was het erg rustig. Wat compensatie-uurtjes vanwege de werkzaamheden tijdens koningsdag en in het weekend konden mooi ingeruild worden tegen wat werktijd en dus was ik tegen 3 uur al thuis. Rond vier uur plonsden twee verse Scopex boilies via een dun draadje verbonden aan een uiterst scherp haakje in de sloot. Eén rigje een stukje links van de plek waar ik gisteren het pond voer in de sloot had gemieterd, de ander een stukje naar rechts. Beide rigjes voorzien van een stukje PVA kous met boiliekruim. Een paar handjes met gebroken boilies er overheen en het wachten kon beginnen.

Aandachtig gadegeslagen door een bazige scholekster die op de uitkijk zat (zie logo), een broedende mevrouw koet, een stel nijlganzen met kroost en voorbijflitsende ijsvogeltjes kwam het meeste leven aanvankelijk van gevogelte.

Oplettende mevrouw koet.

Na een half uurtje vissen zag ik ineens een vis vertrekken van de plek waar ik gisteren na afloop het pond boilies in de sloot had gegooid. Een golf verried de route. Bij het passeren van de plaats waar mijn rechter rigje lag bleef de vis helaas doorzwemmen. Geen aanbeet dus.

Boven de boterbloem in het water de boeggolf bij het passeren van mijn rechter rig

Ik zat bijna twee uur en ik was al plannen aan het maken om een stukje te verkassen toen ineens daar de verlossende aanbeet kwam. De aanbeet kondigde zich al aan door een grote kolk midden in de sloot. Vervolgens knalde de waker omhoog en de hengel krom in de steunen. Misschien moet ik toch eens aan de rod-locks. Dat zijn klemmen die de hengel vastzetten. Er gaat er nog eens één te water…

Het was een typisch poldersloot-gevecht, de vis kon niet de diepte in want die is er niet. De vis maakte wat korte runs, probeerde enkele keren in de kant te kruipen en daarna was het touwtrekken onder de hengeltop. 

touwtrekken onder de hengeltop

Na een paar minuten lag de vis klaar om geschept te worden, een mooie spiegelkarper met het nodige vlees op de graat, dat had ik al wel gezien.

klaar voor het net

Gelukkig ging het scheppen voortvarend en kon ik opgelucht ademhalen. De angst dat een vis op het laatste moment losschiet is altijd aanwezig.  Als deze tussen de armen in het diepe net zakt kan er niets meer fout gaan. 

Ik legde het net even neer en besloot de camera op te stellen en de onthaaktang en meetlint klaar te leggen. Hierbij stootte ik tegen de andere hengel die nog in het water lag aan. Even piepte de beetverklikker. Toch wat beter oppassen. Opnieuw een piep. Dit kon helemaal niet, ik was dit keer niet eens in de buurt van de hengel. Ik snapte er niks van en ergerde me over zoveel onnozelheid. Pas toen de hengel krom schoot en aan de voorkant uit de beetverklikker gesleurd werd viel het kwartje, nog een aanbeet! 

Natuurlijk greep ik de hengel. Een erg explosieve vis had het aas gepakt en ramde door de vrijwel dicht gedraaide slip. Dit was link, het aas lag bij een driesprong en als de vis de bocht om ging kon ik het wel vergeten. Gelukkig keerde de karper onder stevige druk van vier meter taai carbon al snel om richting midden van de sloot en kon ik deze wat dichterbij trekken. Snel maakte ik een plan. Even overwoog ik de tweede vis erbij in het schepnet te trekken, maar dat plan verwierp ik al snel. Teveel gedoe en risico voor de vissen. Ik besloot daarom tot plan B: de vis aan de haak even een paar minuten weerstand bieden zodat deze moe wordt, dan de hengel neer leggen, de slip wat losser zetten, en dan maar te hopen dat de vis aan de haak blijft zitten. Ik zou dan de vis die al in het net zat snel wegen en fotograferen zodat ik vervolgens de tweede kon landen. 

Het plan pakte precies zo uit als ik hoopte. Na enkele minuten werd de weerstand van de vis minder. Ik kon de hengel neerleggen en de slip wat losser zetten. Ik legde de hengel op een steun met de top schuin omhoog zodat er wat spanning op de lijn bleef. Nu en dan hoorde ik de slip even ratelen en zag ik de top buigen. De vis drilde zichzelf verder op de lange soepele hengel. Vier meter penhengel is soms toch erg fijn. Ik kon me nu bezig houden met de vis in het net. Snel legde ik deze op de mat. 78 centimeter gaf het meetlint aan. 12,5 kg inclusief net. Zonder net 11.1 kg, ruim 22 pond dus.  Een mooie ronde polderspiegel.

11.1 kg polderspiegel

Opvallend was de kleinere onderste staartlob. Snel schoot ik een paar plaatjes van de vis op de mat en liet ik de vis daarna van de mat zo de sloot in schuiven.  Rustig zocht deze het diepere water weer op.

Tot mijn opluchting zag ik dat de vis aan de andere hengel er nog aan zat. Zonder veel moeite kon ik deze nu ook boven het net trekken. Yes, ondanks de dubbelrun toch beide vissen binnen! Ik kan soms enorm prutsen maar dit keer ging alles volgens plan!

Ook deze tweede vis zat perfect gehaakt, het haakje midden in de onderlip en buiten het minieme gaatje dat zich meteen sloot toen ik de haak eruit trok was er geen schade. 

Haakje maat 10 in de onderlip

Bij deze tweede vis gaf het meetlint 76 centimeter aan en de unster 10,8 kg. Een fractie kleiner dan de eerste dus maar wel opnieuw een twintigponder. Deze tweede vis was een stuk donkerder dan de eerste en had een gewone symmetrische staart. Een erg mooi exemplaar.

De tweede, 10.8 kg polderspiegel

Toen ik ook deze vis had geretourneerd en het thuisfront had verteld over de twee polderspiegels bleef ik nog een paar uurtjes zitten. Ditmaal echter zonder noemenswaardige gebeurtenissen. Om 20.30 besloot ik op te ruimen. Er moest nog gevoerd worden op de Vecht en dat kon ik nog mooi even doen voor het donker werd. 

Voor de meelezers die zich afvragen of ik deze spiegelkarpers ook ga melden bij een spiegelkarperproject: Nee, deze vissen zwemmen in een afgesloten polder en ik heb geen idee wie ze hier heeft uitgezet. Daarnaast zijn gegevens over migratie uit een afgesloten water niet erg interessant. Ik meld ze dus niet.  

Komend weekend staat er weer een poging op de Vecht op de planning. Mocht ik daar een spiegelkarper vangen dan zal ik deze natuurlijk wel weer rapporteren.  In het verslag daarvan zal ik ook meer vertellen over het mega project waar ik mee bezig ben. 

Tot zover voor nu, ik spreek u later weer. Tot dan!