Dinsdagavond 22 november moest het gebeuren. De laatste kans voor project Fectio est meus om eindelijk een karper uit de Vecht te trekken. 25 keer is er gevoerd, aanvankelijk een voerspoor haaks op de kant, de laatste week geconcentreerd langs het riet. Ik zou laat gaan vissen, rond 8 uur ‘s avonds beginnen en doorgaan tot er een karper aan hing. Of dit gelukt is?  Lees verder voor de spectaculaire ontknoping 

Terwijl ik van werk naar huis rijd voel ik al een lichte spanning. De Vecht ligt er prachtig bij in de ondergaande zon. Ik stop de auto even voor een plaatje. Later zie ik dat half Nederland foto’s van de lucht heeft gemaakt. Voor zover de illusie dat ik ergens toch een uniek persoon ben.

zonsondergang boven de Vecht

Na het voeren in de poldersloot ben ik 10 voor 8 bij mijn stek aan de Vecht. Exact om 8 uur gaat ook het tweede rigje te water. Aan beide hengels hangt een “old Russian” boilie, nauwkeurig geplaatst vlak voorbij de rietkraag. Een aantal boilies bijt ik kapot, het gruis gaat met een onderhand worpje rondom het aas. Een heerlijk ruikend voerplekje, met in het midden mijn aantrekkelijke boilie. Ja, ik vind deze boilies zelf ook lekker, niet dat dat relevant is, ik vind mosselen maar vies terwijl karpers er van leven, maar het geeft toch wat vertrouwen. Berustend ga ik in mijn stoel zitten. Als dit niks wordt heb ik er vrede mee, ik heb er alles aan gedaan.

Hengels in een opening in het riet

Doodstil hangen mijn wakers aan de lijn. Wat spreeuwen in het riet kwetteren er lustig op los, een meerkoet in de verte maakt ruzie met iets, en verder is het stil. En dan, ineens, vanuit het niets is daar de aanbeet. Exact 25 minuten na ingooien knalt de linker waker omhoog en hoor ik het mooiste geluid wat een karpervisser zich kan wensen. De beetrunner geeft lijn af. Karper!!

In een flits heb ik de hengel in mijn handen en trek ik deze krom. Grote kolken verschijnen in het maanlicht aan de oppervlakte. Op tien meter uit de kant staat nog steeds een paal in het water maar de vis heeft er geen zin in. Even gaat de vis wat heen en weer en vervolgens gaat het beest precies voor de opening in het riet liggen mokken. De vis blijft diep. Ik zie een gele schim. Even denk ik dat ik een spiegelkarpertje heb gehaakt heb. Ik weet de vis nog wat dichterbij te krijgen. De vis gaat niet naar links, niet naar rechts, maar trekt gewoon terug. Gelukkig maar, want ik had al besloten dat ik het water in zou moeten als de vis de hoek om zou zwemmen. Mijn veters waren los en de jas open geritst zodat schoenen en jas met inhoud in dat geval droog zouden blijven.

Mijn tweede hengel smijt ik in het riet, daar heb ik nu geen last meer van. Het net steek ik in het water. Een tiental seconden later kan ik in het donker de vis scheppen. Het is een schubkarper Terwijl ik het net omhoog trek laat ik de hengel zakken. Tot mijn verbijstering is het net leeg, ik heb mis geschept. Sukkel! Snel probeer ik het nog een keer, de lijn hangt los en de weerhaakloze haak kan er zo uitvallen. Door mijn gepiel met het net schiet de karper in paniek weer weg, het riet in. Gelukkig gaat de hengel krom, hij zit er nog aan. Voorzichtig trek ik de vis achteruit weer richting net. Dit keer gaat alles goed. Als ik het net omhoog haal glijdt het dier tussen de mazen. Even laat ik de karper in het net liggen en leg meetlint en weger klaar.

Bij het liften van het net ben ik verbaasd over het gewicht. Op de mat zie ik de verklaring. De vis is niet extreem lang maar heeft wel een flinke buik. Het meetlint geeft 78 centimeter aan, het gewicht is maar liefst 11.34 kilogram, ruim 22,5 pond. Helaas is de vis tijdens de dril een paar schubben verloren, maar verder ziet deze er tip top uit. Met wat overgewicht. Misschien speelt de ruim 6 kilo boilies die ik de afgelopen maand in het water heb gegooid een rol daarin. Misschien moet het beestje ook gewoon wat meer bewegen. 

22,5 pond schubkarper uit de Utrechtse Vecht

Nadat ik de vis heb terug gezet zoekt deze gedesoriënteerd dwars door het riet het diepere water op. Hierbij jaagt het beest een kolonie spreeuwen die in het riet overnacht de stuipen op het lijf. Ik moet ook even bijkomen. Na 11 pogingen nu bij de laatste eindelijk de climax. En  wat voor één. Ik zit helemaal te shaken. Rond kwart voor 9 liggen beide hengels weer in en kan ik via WhatsApp het thuisfront op de hoogte stellen.

Mijn missie is geslaagd. 25 voerbeurten, 6 kilo boilies, uren voor niets aan de waterkant gezeten, het is allemaal vergeten. Alle stukjes zijn op hun plek gevallen. Om 11 uur ‘s avonds besluit ik naar huis te gaan. Nog helemaal in de wolken. Nu eerst een biertje om de vangst te vieren. Project Fectio est meus zit er op. Mission accomplished!