Sinds mijn mooiste vangst op de ‘grote vissen-stek’ ben ik op deze stek regelmatig grote boilies blijven voeren. Eerst om de dag een paar kilo, en de laatste week weer dagelijks een lading boilies, vooral 24 mm en ook een paar handen kleinere. Afgelopen weekend baalde ik als een stekker toen ik nog geen 100 meter verderop een karpervisser zag zitten. Ik zou voeren en zag ‘t tentje al van verre staan. Drie hengels stonden schuin omhoog. De visser zag ik niet, de herrie uit de tent maakte duidelijk dat deze zich met een mediaspeler aan het vermaken was. Ongezien voerde ik mijn boilies op de stek. Alles wat ik bij me had ging er in, ruim drie kilo alle kanten op. Ik ga natuurlijk niet mijn investering te niet doen door voeren over te slaan. Hopelijk zou mijn voer de grote vissen op mijn stek verzadigen, laat die kerel dan maar de kleinere schubjes vangen. Mijn visplannen voor de volgende maandag stelde ik even twee dagen uit. Even wat langer rust op de stek, mijn eigen ruiten ingooien heeft geen zin.
Woensdagavond rond 20.00 gingen de beide aasjes richting horizon. Daarna strooide ik er een pond boilies met de werpstok omheen. Ik had maar drie uurtjes, dus het moest wel rap gebeuren. Toch leek dit me de juiste aanpak. Ze zijn gewend dat er veel ligt en met twee aasjes op een pond voer zou mijn aas toch wel snel gepakt worden.
Een continue miezerregen zorgde dat het lekker rustig was aan de waterkant. Een grote groene poncho had ik mee om mijn bagage onder droog te houden. In mijn waadpak en met regenjas hield ik het ook prima uit. Vriendje rat kwam weer even kijken en kreeg wat kruim. Nu nog karper!
Een regenboog onder mijn hengels – kom maar met die pot met goud in de vorm van een grote vis!
Iets meer dan een uurtje duurde het wachten en toen ineens ‘tetterde’ mijn linker hengel er vandoor. Meteen pakte ik de hengel en terwijl ik spanning op de lijn hield ging ik te water, over de grote keien naar de zandbodem daar vlak achter. Onderweg struikelde ik nog even, zakte weg in het water, de jaszak van mijn regenpak liep vol water. Daarin zat mijn receiver… maar dat was van latere zorg. Gelukkig verliep de dril verder voortvarend, een flinke vis hield me een tijdje bezig maar aan alles voelde ik dat dit goed ging aflopen. Even later zat de vis in het net. Een grote spiegel was van mij! De haak zat muurvast midden in de onderlip, exact zoals het hoort. Deze was nooit losgeschoten.
Ik besloot de vis op de kant te fotograferen. Voorzichtig klauterde ik met de vis in de sling de kant op. Alles ging goed totdat ik de camera wou gebruiken. De SD kaart bleek vol en ook de automatische remote control instellingen waren verdwenen. Normaal maakt deze automatische remote control elke 3 seconden een foto, maar dat moest ik dus opnieuw instellen. Daarvoor zou ik de gebruiksaanwijzing online moeten opzoeken en bestuderen. In de regen en met een vis op de mat leek dat me geen goed plan. Zeker niet nu ik ook nog een stuk of 20 foto’s zou moeten verwijderen van de camera. Dus maakte ik snel een paar matfoto’s met de gsm. 83 cm lang en 13.3 kilogram zwaar was de vis, een prachtige kale spiegel. Opnieuw een grote spiegel van mijn stek, wederom bevestiging dat groot aas voeren grote vissen selecteert!
Als bedankje kakte de vis nog even een flinke gele drol boiliesmurrie uit. Deze spiegelkarper zat echt goed op het voer!
Na terugzetten legde ik de druipende en dode receiver in de tas. Hopelijk zou deze als ie droog was weer tekenen van leven gaan vertonen. Nu moest ik het maar zonder geluidssignalen doen. En dat lukt natuurlijk prima, ik zit naast de hengels en zie de top vaak al buigen voordat de beetmelder piept.
Tijd om de hengel weer visklaar te maken. Eerst zat het lood nog even vast onder een grote steen voor de kant, ik moest weer te water. Toen ik de boel los had en het lood een eind verder op de zandbodem had neergegooid klom ik op de kant en wilde net de hengel pakken om de lijn op te winden toen ineens de andere hengel ervandoor ging. Snel de hengel van de steunen en druk zetten! Deze vis hanteerde een heel andere tactiek. Duidelijk een schubkarpertje, deze knallen meteen richting rietkraag. Terwijl ik druk op de vis probeerde te houden moest ik ook nog eens de lijn van de hengel waar ik net de spiegel aan had gevangen proberen te verwijderen, deze had ik blijkbaar over de lijn van deze hengel gegooid en zat nu rond de top van de onder spanning staande hengel. Wat een gekloot weer. En toen ineens was het over. De vis had de haak gelost. Gelukkig gebeurde dit niet bij de spiegel! Dit moet echt beter!
Na ontwarren van het geheel, controleren van de haak en aas vervangen lagen even later beide hengels weer in. En ik kreeg kans op revanche. Een identieke aanbeet als de tweede, duidelijk weer een schubje. Ook deze racete richting riet en dook erin. Ik besloot met kromme hengel me een pad langs het riet te banen naar de plek waar de vis in het riet vast zat. Na meer dan dertig meter waden met het water soms tot boven de navel en de hengel voortdurend in een curve bleek de vis gevlogen en de haak stevig verankerd in een rietstengel. Shit! Hier doe ik het niet voor.
Rond half 11, het was ondertussen donker, kreeg ik mijn tweede herkansing. Een felle aanbeet. Ik probeerde druk op de vis te zetten maar deze bleek al gevlogen voordat ik een contact kon maken. Gefrustreerd draaide ik in. Na zo’n dertig meter lijn opgespoeld te hebben zag ik ineens een golf voor de kant. Wat was dat, schoot er een snoek op mijn lood af? Soms gebeurt dat, dat een roofvis een klont lood of boilie die door het water beweegt aanvalt. De boeggolf knalde het riet in, ik zag een paar flinke kolken tussen de stengels en toen ineens boog mijn hengel. Had ik er een roofvis aan? Had ie de boilie gepakt? De vis schoot het riet weer uit, mijn hengel boog nog verder. En toen zag ik karper! Wat was dat, er zat een karper aan! Langzaam viel het kwartje… De vis had me in de maling genomen door net iets sneller op mij af te zwemmen dan ik kon indraaien. Opnieuw ging ik te water. Met mijn arm tot mijn oksel onder water kon ik de lijn bevrijden en toen, eindelijk, had ik direct contact met de vis. De verdere dril was een peulenschil, de vis was te klein om het me lastig te maken. Toch een tweede karper in het net!
Tot 23.00 uur had ik mezelf de tijd gegeven en met twee vissen was ik al meer dan tevreden. Maar er was nog tijd, wie weet kwam er nog een kers op de overheerlijke taart!
En die kans kreeg ik, er kwam nog een aanbeet. Ik was al een beetje aan het opruimen toen een gierende baitrunner me attendeerde dat een karper mijn boilie had gepakt. De vis had zichzelf trouwens al aangekondigd, net even eerder kreeg ik wat tikjes op de lijn, net genoeg voor de blauwe lampjes van mijn beetverklikkers om te gaan branden.
Ik pakte de hengel en trok deze weer krom op de massa in de verte. Meteen werd de hengel woest naar beneden gerukt, dit voelde goed! De vis nam een lange run naar links langs het talud. Meters lijn verdwenen van de molen. Als dit maar goed ging. En dat ging het niet. De lijn moet een steen met mosselen geraakt hebben. Het gerafelde stukje lijn dat ik binnen draaide sprak boekdelen. Hier is niks tegen bestand. Het safety systeem zal zijn werk moeten doen en de vis met alleen een onderlijn achter moeten laten. Dat de haak er zonder druk meestal snel uit valt hebben de twee rietzwemmers me wel duidelijk gemaakt.
Toch nog enigszins gefrustreerd pakte ik mijn boeltje in. De lange wandeling richting auto werd nog even onderbroken om een overstekende pad te fotograferen. Zo uitvergroot zijn het toch heel bijzondere beestjes!
De ‘grote vissen-stek’ zal ik voorlopig even met rust laten. Ik heb voor mezelf bewezen dat de ‘selecteren met grote boilies’-aanpak werkt en zal me nu even op wat andere visprojecten gaan richten. De voorbereidingen zijn al weer in volle gang, maar daarover in een volgend blog meer. Tot dan!