Mijn voerplekjes beginnen te lopen. Dagelijks 4 à 5 handjes boilies verspreid over zo’n 200 vierkante meters is genoeg om op de Vecht een paar karpers vast te houden. Een week geleden kreeg ik zo 3 karper-aanbeten op de Vecht. Dit succes wist ik afgelopen zaterdag ook op het IJmeer te kopiëren. Sterker nog, waar ik op de Vecht ongeveer 3 uren nodig had om 3 aanbeten te krijgen was het op het IJmeer al binnen 2 uren raak. Ga er lekker voor zitten en geniet met me mee.
Eind maart begon ik met voeren. Sindsdien bezoek ik dagelijks twee stekken. De ene op de Vecht, de andere op het IJmeer. Beide stekken zijn op trekroutes, maar hebben genoeg beschutting om vissen ook even vast te houden.
Aanvankelijk voerde ik vanwege de lage temperatuur misschien 2 à 3 handjes. De laatste anderhalve week gooide ik er iets meer in. De watertemperatuur is ondertussen boven de 10 graden, en de lichtintensiteit is ook toegenomen. De vissen zullen wat meer verbranden dus. Hieronder een foto van het zakje voer dat ik vanavond over beide stekken ga verdelen. Een mengsel van 15 en 20 mm boilies.
Mijn voer voor twee stekken.
Afgelopen zaterdag dus. Rond 19.00 uur lagen de kinderen in bed en even later stapte ik in de auto. Het was een klein uurtje later dat beide aasjes op de bodem van het IJmeer lagen. Links richting vaargeul de grotere snowman (15 mm pop up boven een 20 mm boilie), rechts strak tegen de kant de kleinere (resp. 12 en 15 mm). Beide waren gelardeerd met wat hele en gebroken 15 mm boilies.
Het was al na een half uurtje dat de hengel onder het kantje wat piepte. Snel keek ik naar de marker-dobber die de lijn vanaf het lood recht omhoog houdt. Ik zag de dobber wild stuiteren. Duidelijk een kopschuddende karper die probeerde zijn lip te verlossen van het vervelende scherpe haakje. En toen ineens schoot de dobber schuin onderwater weg ten teken dat de vis het opgaf en ervandoor ging. Meteen had ik de hengel in mijn handen. Een heerlijk gevoel. Het was zeker geen zware vis, maar de vis deed wel zijn best diep te blijven. Ik vermoedde vanwege dit gedrag een spiegelkarper. Dat bleek niet zo te zijn. Maar het was wel een uitzetter. Een mooie hoge edelschub bleek zich aan het venijnige haakje geprikt te hebben.
Edelschub, 60 cm en 5,25 kilogram.
Ik vermoed dat de vis in 2019 is uitgezet maar heb deze niet kunnen terugvinden in de uitzetarchieven. Misschien vergis ik me qua leeftijd, maar het zou ook kunnen dat de vis bijvoorbeeld uit Naarden komt waar destijds in 2019 de uitgezette edelschubkarpers niet gefotografeerd zijn. De terugzetfoto ziet u in de header.
Even later was het op de vaargeulhengel raak. Een razendsnelle wilde schubkarper had de boilies gepakt. Een paar minuten duurde de dril en toen, terwijl de vis na een wilde manoeuvre ondersteboven van richting veranderde, zag ik de haak uit de bek rollen. Toch weer een losschieter. Mijn derde van dit jaar. Die wilde schubkarpers blijven lastige rakkers!
Gelukkig kreeg ik een herkansing. Eindigen met een voltreffer in plaats van een sof voelt toch beter. Een loeisterke en zware vis had het aasje onder de kant gepakt en probeerde uit alle macht los te breken. Eerst ging deze met een noodvaart richting midden. Het monster sleurde een aantal meters lijn van de zwaar afgestelde slip. Vervolgens probeerde de vis met machtige staartslagen de bodem te bereiken. Steeds weer dook ze naar beneden. Keiharde beuken vergden het uiterste van mijn hengel en lijn. De snaarstrakke lijn gierde in de wind toen de vis ineens rechtsomkeert maakte en terug richting kant zwom. Ook daar volgde een serie harde klappen op de hengel. Met woeste staartslagen testte de vis het carbon. Mijn 2,75 lbs hengel boog steeds verder, ik zag de bocht in de hengel langzaam richting handvat schuiven. Wat een kracht ontwikkelde deze karper. Lichter vissen ammehoela! Zulk geweld kun je alleen met deugdelijk materiaal pareren. En opnieuw knalde de vis richting midden. Ongeveer boven mijn andere aasje keerde de vis wederom. Een enorme kolk tekende zich af aan de waterspiegel. Dit was duidelijk een ander kaliber vis. Zeker een minuut of 6, misschien wel 7 duurde de strijd. Gelukkig nam de kracht van de vis langzamerhand af. De slip kon iets losser. Ik had haar al gezien. Een grote schubkarper met zwangere buik hing aan de andere kant van de lijn. Toen ik op een gegeven moment de vis in het net had en de spanning van de lijn kon halen kon ook ik eindelijk ontspannen. Een forse schubkarper met robuuste uitstraling en een buik vol kuit was even de mijne.
86 cm en 12.95 kg. Bijna 26 pond powerhouse!
Dit keer geen selfie met de vis, ik was vanwege de loopafstand licht bepakt en had geen statief mee. Vismaat Mike, die deze avond op afstand meeleefde met mijn visavonturen, bood nog aan om te komen fotograferen, maar ik sloeg het aanbod af. Er komen vast nog wel meer memorabele vangsten dit jaar. Deze vis mocht snel weer retour.
Rond 21.30 uur besloot ik op te ruimen. Iets meer dan anderhalf uur had ik gevist en met drie aanbeten en twee prachtige vangsten was ik dolblij! Soms val je als karpervisser met de neus in de boter. Ik denk dat dat hier voor mij wel opgaat. Rond half 11 zat ik thuis op de bank en dronk met mijn dierbaarste bezit een alcoholische versnapering om te toosten op het succes.
Wie weet wat me over een paar dagen op de Vecht staat te wachten. Ondertussen voer ik daar ook al weer een week. Misschien nog wel meer prachtige vangsten? Blijf mijn blog volgen dat leest u het vanzelf. Tot later!