Hoi! Vier stekken elk een uur bevissen en dan kijken wat dat oplevert. Dat was het plan. Het water waar dit feest ging plaatsvinden was de Utrechtse Vecht. Uiteraard bereid ik mijn stekken voor. Alles om maximaal rendement te halen uit mijn visuurtjes. Vier stekken had ik op het oog en op alle vier begon ik afgelopen woensdag met voeren. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat op donderdag het jaarlijkse ‘Sluis- en Bruggenfeest’ zou losbarsten in Weesp. Enige flexibiliteit was al snel gewenst!
Op donderdag fietste ik mijn dagelijkse voerrondje langs de vier stekken. Helaas was één daarvan bezet. Niet door een visser maar door een groepje jongelui dat zich hier verzamelde om alvast de nodige van huis meegebrachte drankjes te nuttigen voordat het feest in het centrum bezocht werd. Erg gezellig maar om dan onder hun neus met een emmer stinkend voer de struiken in te duiken, daar had ik geen zin in. Mijn plan om vier stekken te bevissen werd aangepast, drie stekken bevissen werd nu het doel. Elke stek zou dan 1 uur en 20 minuten de tijd krijgen.
Voer voor vier plekjes
Zondagavond rond 18.00 uur arriveerde ik met mijn hengels op stek één. Deze stek bevindt zich iets ten noorden van Weesp. Een aantal jaren geleden viste ik hier al eens en ving toen een mooie schubkarper. Daarna ben ik er nog een paar keer geweest maar was nooit meer succesvol. Wel herinner ik me nog een keer een gemiste aanbeet. Wie weet heb ik deze stek te snel afgeschreven. Vanavond kreeg de stek één uur en twintig minuten om zichzelf te bewijzen. ‘s Middags had ik, toen ik toevallig passeerde, er nog even twee handjes voer in gegooid. Nu zou er iets op me moeten liggen te wachten.
In de regen op stek één
Tijdens de volgende 80 minuten gebeurde er van alles, een paar hardlopers kwamen voorbij, een paar kleine buitjes waaiden over, een torenvalkje deed een gebedje, een boot passeerde, maar aanbeten bleven uit. Iets na half acht gaf de stopwatch aan dat de tijd erop zat en dus besloot ik op te ruimen en te vertrekken naar stek twee. So far so good, gelukkig had ik nog twee ijzers in het vuur.
Stek twee bevindt zich in Weesp, op de locatie waar in 2022 een dertigtal kleine karpertjes zijn uitgezet. Met tijgernootjes aan één van de hengels hoopte ik zo’n visje te strikken. Een grotere was natuurlijk altijd mogelijk en zeker ook welkom.
Al snel werd mijn moed de bodem ingeslagen. Een koppel meerkoeten had teveel interesse in wat er onder hun zwarte derrière op de bodem lag. Steeds weer doken ze mijn voer op. Het was duidelijk dat hier geen groep karpers op mijn voerplek was neergestreken; er lag nog voer van vorige dagen. Een uurtje, toen had ik het wel gezien. Op naar stek drie.
Stek twee
Stek drie was ik een uurtje eerder al gepasseerd. Onderweg van één naar twee kwam ik er langs. Snel had ik een paar handjes gevoerd. Als mijn voeren had gewerkt zou daar nu toch wel vis moeten liggen!
Bij aankomst zag ik al meteen riet bewegen. Er was grote vis actief! Voorzichtig stak ik de steuntjes in de grond, lekker ver van de oever. Nieuwe rigjes met vlijmscherpe haakjes kwamen aan de ‘quick change swivel’. De boilie legde ik vlak achter het riet, de tijgernoten wat verder van de kant naar links. De lijnen had ik helemaal slap hangen zodat de kans om een vis te verstoren minimaal was.
Binnen het uur kwam de aanbeet. Om de een of andere reden hoorde ik niks piepen, maar de spinnende beetrunner was niet te missen. Het was de boiliehengel. In een reflex pakte ik de hengel.
De lichte glashengel bleek geen goede keus, ik had niks in te brengen. De karper knalde van me af, sleurde in een paar tellen een tiental meters lijn van de spoel en sjeesde in een rechte lijn langs een in het water staande grote paal. Als de lijn onder spanning die paal zou raken was het over, daar kon je donder op zeggen. Snel draaide ik de slip wat losser. De spanning moest van de lijn. Nu ging het helemaal hard. Ik twijfelde. Als ik de vis wou vangen moest ik er in. Met de hengel om die paal heen zwemmen en dan maar hopen dat de vis niet ondertussen ergens anders in of achter gedoken was. Net toen ik mijn GSM uit de broekzak had gehaald en in het donkere water wou stappen viel de vis stil. De karper had blijkbaar in dat eerste schot al zijn kruit verschoten. Ik twijfelde even. Voorzichtig won ik wat lijn terug. Ik voelde hoe de braid langs de paal schuurde. Heel voorzichtig trok ik nog wat lijn naar me toe. Dat ging goed. Nog een meter, en nog een. De vis kwam mee! Langzaam en voorzichtig haalde ik de vis zo dichterbij. Een minuut of wat was ik zo bezig en toen ineens zag ik in het maanlicht kolken voor de paal. Hij was er weer voorbij, het grootste gevaar was geweken!
Terwijl ik de karper voorzichtig nog dichterbij pompte besloot deze nog even moeilijk te gaan doen. De vis dook naar rechts, achter het riet. Mijn korte hengeltjes zijn op deze stek gewoon niet geschikt. Te licht en te kort. Met geen mogelijkheid kon ik de vis achter het riet vandaan halen. Ik moest er alsnog in! Bij de eerste stap in de donkere Vecht kwam het water meteen tot kruishoogte. Nog twee stappen naar voren moest ik, nu kon ik met de hengel recht vooruit de top van de hengel voorbij het riet krijgen en het contact met de vis herstellen. Ik voelde hoe de vis aan de lijn rukte. Hij zat er nog aan! Met het water tot boven de navel kreeg ik de vis zover dat ie het riet weer uit zwom. Hij kwam wat naar me toen. Nu was het klaar! Vol overtuiging trok ik de vis de laatste twee meter naar me toe en boven het net. Snel omhoog, binnen!
De steel van het net stak ik diep in een graspol op de kant. Nu eerst zelf eruit. Ik legde de spullen klaar. De nieuwe onthaakmat moest opgeblazen worden, de camera opgesteld, de meet- en weegapparatuur klaargelegd. Nu pas was het tijd om de vis te bekijken. Ik had nog steeds geen idee wat ik gevangen had. Ik keek in het net. Een mooie spiegelkarper! Het weerhaakloze haakje hing al onderin het net, de vis had het er zelf uit gewurmd. Dit had zo anders kunnen gaan! Met behulp van de koplamp van de fiets en de verlichting van de telefoon maakte ik in het donker wat opnames.
De vis herkende ik meteen als een Edko Special Carp. Waarschijnlijk een uitzetter uit 2019, toen zijn er in de buurt van Weesp ruim 100 van dit type uitgezet. Na terugzetten heb ik ondanks de natte kleren nog een klein uurtje verder gevist. Ik ben zeker dat er meer vissen rondhingen, maar verdere actie bleef uit. Tegen 23.00 uur besloot ik er een eind aan te breien. Later deze week nog maar eens proberen. Nu eerst naar huis en droge kleren aan.
Dezelfde avond nog kreeg ik al bericht van Joris Weitjens. Hij had de vis meteen gematcht. Het was inderdaad een Edko Special Carp uit 2019. Ik had deze vier jaar eerder zelf mee uitgezet in Weesp vlakbij het Amsterdam Rijnkanaal. Hier het verslag van die uitzetting. Mijn vangst was de eerste melding van deze specifieke vis. Met 9,2 kg en 74 centimeter doet ie het gewoon goed. Bij uitzetten was de vis 40 centimeter en waarschijnlijk een kilo of 2. Hieronder de foto gemaakt tijdens het uitzetten in 2019. Geen twijfel mogelijk, dit is dezelfde vis.
Ik moet wel tien engeltjes op mijn schouders gehad hebben vanavond. Wat een run, wat een avontuur.
De afgelopen dagen heb ik stek drie nog een paar keer van voer voorzien. Er is meer te halen, daarvan ben ik zeker. De volgende keer neem ik wel mijn langere en zwaardere hengels mee. Ik help het geluk graag een handje. Als er weer gevist is laat ik het weten. Tot dan!