In de vriezer lag nog 20 kilogram RB15-boiliedeeg. Een jaar geleden gekneed toen ik nog zelf boilies maakte. Mijn draaimachine en deegspuit heb ik weggedaan. Als de tijden veranderen en ik tijd en ruimte krijg om zelf weer boilies te maken dan ga ik dat zeker doen, maar voorlopig zit zelf draaien er niet in. Gelukkig vond ik een boiliebedrijf dat het deeg wel even tot boilies wilde verwerken voor me. Ineens was ik dus in het bezit van 20 kilogram originele RB15 boilies. Een bewezen bal die al veel vissen op de mat bracht. Perfect voor mijn nieuwe Vechtstek.
Deze nieuwe stek is alleen vanuit een boot te bevissen. De oever is voor het grootste deel privéterrein en het deel wat wel toegankelijk is is begroeid met struiken. Voeren lukt nog net maar hier met fatsoen een vis landen is onmogelijk. Hier zal ik niet zo snel last krijgen van andere vissers of hangjeugd.
Plan was om zondagavond te gaan vissen en drie dagen van te voren te beginnen met voeren. Maar als ik dan toch al weet wanneer ik ga vissen kan ik me niet inhouden. En dus vlogen de eerste handjes boilies al op maandagavond door de lucht. Ik voer iedere dag een hand of 5, misschien 6. Niet te veel, genoeg om vissen kennis te laten maken. Zorgen dat ze het aas zonder schroom pakken is het doel. Vissen op een willekeurige plek vasthouden is nu toch lastig. Het is aan de spiegelkarpermeldingen te zien; de vissen hebben het voorjaar in hun bol en er wordt enorm veel gezwommen.
Zondag, eind van de middag rond 16.00 uur arriveerde ik in de haven. Snel kreeg de bodem van de boot een sopje om het in de winter verzamelde vuil te verwijderen. Daarna de hengels aan boord, een paar keer een stevige ruk aan het startkoord en even later bromde het oude motortje en tufte ik met mijn visspullen over de Vecht richting visstek.
Met visspullen onderweg naar de stek
Regelmatig miezerde het een beetje en dat was te merken. Het was opvallend rustig op en rond het water. Een drup regen houdt toch veel mensen thuis.
Bij de stek aangekomen legde ik de boot vast aan een obstakel. Het was me eigenlijk iets te dicht bij mijn visstek, maar zo had ik er in geval van een eventueel gehaakte karper het minste last van. Een paar minuten later zeilde het eerst aasje richting de oever. Met een zacht plonsje landde dit er vlak voor in het water. Het tweede aasje plonsde een paar tellen later een meter of 10 uit de kant aan de rand van de vaargeul. Hier had ik gevoerd, van kant tot vaargeul, en met aan beide zijden een aasje was het nu wachten op de resultaten van de voerinspanningen.
Onder de kap van de boot zat ik heerlijk droog, uit de wind en in de zon. Een zacht bootkussen zorgde voor comfort. Ik werd niet gestoord door voorbijgangers en hun viervoeters. Als ik niet oppaste kon ik eenvoudig wegdoezelen. Gelukkig zorgde regelmatig een brasemaanbeet dat ik bij de les bleef.
Knorrige brasem
Het was ondertussen tegen 9 uur ‘s avonds en ik had de hoop op karper al opgegeven. Op een goede voerstek is het toch meestal binnen 2 uren wel raak en als het niet binnen 4 uren gebeurd is heeft het meestal niet veel zin nog langer te blijven. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Dit was er zo één.
Om exact 1 minuut over 9, ik stond op het punt om op te ruimen, was het de kanthengel die krom knalde. Een potige schub deed daarna heel vervelend. Na een keiharde run richting vaargeul besloot de vis achtereenvolgens onder mijn andere lijn door te zwemmen, onder de boot te duiken, het schepnet te ontwijken en een rondje rond het obstakel te zwemmen. Gelukkig kon ik druk op de lijn houden en raakte deze niet beschadigd. Bij de volgende scheppoging schoot de vis snel weer uit het net. Pas bij poging drie zat meer dan de helft van de vis in het net. Toen ik dit omhoog trok zakte de rest van de vis erachteraan. Binnen!
Binnen!
Even later lag de vis op de mat en kon ik een fotootje maken. Al weer mijn 14de open-water karper van dit jaar. Met 76 centimeter en geschat zo’n 7 kilogram niet de grootste vis, maar misschien wel de grootste lastpost! En wederom een vis met een in verhouding gigantische staart. Niet gek dat deze in het water flink kracht wist te zetten!
De lastpost
Meteen na terugzetten van de vis besloot ik op te ruimen. Ook dit is met een boot een peulenschil. Geen stoel, geen tent, gewoon de hengels in hun foedraal en de rodpod inklappen. That’s it! De oude onthaakmat en het natte net laat ik in de boot liggen. Deze kunnen daar mooi drogen. Binnen twee minuten konden de trossen los en even later tufte ik weer richting Weesp. Van het bootje ga ik dit visjaar weer zoveel plezier hebben!
Ondertussen zijn de voorbereidingen voor twee nieuwe vispogingen in volle gang. Als je de wind in de zeilen hebt moet je ervan profiteren. Wie weet wat voor moois me nog meer te wachten staat! U leest er alles over in de volgende blogs. En dat gaat niet lang duren! Tot dan!