Hoi vrienden! Na maanden plannen, weken voorbereiden en dagen voeren zou ik gisteren voor het eerst vanuit de boot gaan vissen op de Vecht. Mijn negende poging van de beoogde 10 van Project River Dance stond op de agenda. Ik had er zin in, een hele dag vanuit mijn bootje vissen op een plaats waar zonder boot niet gevist kan worden. Het weer was uitstekend, alle benodigde waren materialen aangeschaft, er was flink gevoerd, elke stap was meerdere keren doorgenomen. Kortom niets stond een enorm succes in de weg
Helaas gaat niet alles in het leven zoals gepland. Toen ik ‘s ochtends in de haven aankwam om mijn bootje vol te laden was mijn ligplaats leeg. Even dacht ik aan diefstal, maar gelukkig zag ik het bootje al snel liggen. Op de kant. Een overijverige havenmeester had ter voorbereiding op de winter mijn bootje al in de winteropslag gezet. Het ding lag daar, ingebouwd door andere bootjes. Ik kon er dus niet mee weg. De plannen moesten worden aangepast.
Project River Dance krijgt dus even een weekje vertraging. Volgende week zal ik alsnog een poging wagen op dit deel van de Vecht. Helaas niet met het bootje maar vanaf de kant en dus op een andere stek. Het debuut van het bootvissen komt daardoor pas volgend jaar.
Omdat ik gisteren toch nog wou vissen besloot ik dan maar te proberen wat snoekjes te vangen. Met de kano op de kar achter de fiets reed ik naar de ‘s-Gravelandse vaart. Dit blijft een heerlijk rustig water waar je prachtig kunt kanoën en met plugjes slepen op snoek. Onderweg pakte de kar nog even een stoeprandje mee waardoor het geheel op de kop belandde. Behalve een kapot achterlicht en een paar krassen op de kano leek de schade mee te vallen. Ik kon mijn weg voortzetten.
Aangekomen bij de sloot bleek dat ik nog niet al mijn pech voor deze dag had opgebruikt. Terwijl ik op de kant de hengels klaarmaakte voor het slepen met plugjes kwam een visbootje met twee mannen erin langs varen. Beiden sleepten ze een stuk kunstaas achter zich aan. Bij het sluisje keerden ze en voeren weer terug. Mijn kansen op vis werden zo flink kleiner. Niet alleen waren de snoeken dus al twee keer (heen en terug) getrakteerd op kunstaas, ook werd het ondiepe slootje door het motorgeweld flink op de kop gezet. Ik had geen zin om opnieuw mijn plannen aan te passen en liet de kano toch maar te water.
Ik liet de kano toch maar te water
Gelukkig verdween het gemotoriseerde visgebeuren al snel uit zicht en rustig peddelde ik de sloot door. Ik zal aan het vissen verder niet al te veel tekst weiden. Van 13.30 tot ongeveer 18.00 uur viste ik en ik wist 2 snoeken en twee baarsjes te haken. Niet bijzonder veel maar gezien de omstandigheden ben ik nog best tevreden. Hieronder een fotoverslagje van de slachtoffers, die overigens allemaal netjes onthaakt weer teruggezet werden.
snoekje 1
snoekje 2
baarsje 1
baarsje 2
Vanaf Fort Uitermeer kanode ik naar ‘s Graveland en weer terug. Zo’n 11 kilometer in totaal. Onderweg voer ik nog bijna over de lijnen van een verdekt opgestelde karpervisser. Gelukkig reageerde de man sympathiek. Tot mijn verbazing kom ik toch regelmatig op de vreemdste plaatsen karpervissers tegen. Zouden al deze vissers dan nooit een spiegelkarper vangen of melden ze deze gewoon niet? Ik hoop dat ze dit in de toekomst toch wel gaan doen. Monitoring is meestal een vereiste om op open water te mogen uitzetten en dus is melden essentieel.
Dat er in de ‘s-Gravelandse vaart karper zit werd me onderweg trouwens nog op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt. Het opgezwollen en beschimmelde lijk van een enorme karper zag ik ergens halverwege in de bosjes drijven. Zeker 85 centimeter lang was het lichaam. Ik kon er verder weinig aan ontdekken en herkennen dus ben ik maar verder gepeddeld.
Het lijk van een enorme (spiegel?)karper
Dat bad karma me nog achtervolgde bleek toen halverwege de terugreis ineens het topoog van 1 van mijn hengels uit elkaar viel. Waarschijnlijk is deze bij de val van de kano toch beschadigd geraakt. Deze hengel is nu onbruikbaar en zal ik moeten laten repareren.
Ondanks de mislukte karpervispoging van dit weekend ga ik niet bij de pakken neerzitten. Vanavond ga ik weer voeren voor het visavontuur van donderdagavond. Ook ga ik deze week weer op de Vecht een stek opstarten. Nu ik mijn portie tegenslag heb gehad ga ik er van uit dat ik nog recht heb op een portie geluk. U krijgt het vanzelf te lezen hier. Gegroet en tot later!