Gelukkig nieuwjaar beste bezoekers! 365 dagen vol visplezier liggen ons in het verschiet en waarom niet meteen op dag 1 beginnen. Op nieuwjaarsdag dus de eerste poging zo’n beschubd varken uit de Vecht te trekken.  

Nadat op nieuwjaarsdag de noodzakelijke activiteiten ten uitvoer zijn gebracht wordt het tijd die hardnekkige viskoorts aan te pakken. Met nieuwe rugzak en de hengels verpakt in het nieuwe foedraal vertrek ik rond half 5 hoopvol richting Vecht. Exact om kwart voor 5 liggen beide aasjes op de bodem te wachten op een hongerige vis. Een paar handjes vol boiliekruim versieren de bodem in de omgeving van de aasjes. Ruim twee en een halve week is er nu dagelijks gevoerd op dit plekje. Terwijl het miezert kruip ik diep weg in de kraag van mijn jas. De thermometer geeft niets aan en ik zit en wentel me in het slijk.

wachtend op de aanbeet.

Even voor achten besluit ik op te ruimen, de viskoorts is weer gezakt. Drie uur lang heeft niets mijn aas aangeraakt. De stramme onderkoelde ledematen hebben moeite met bewegen, mijn handen zijn gevoelloos en ik krijg de ritsen van het foedraal niet dicht. Uiteindelijk mik ik het spul zo achter in de auto. Dat zoek ik thuis wel uit als ik opgewarmd ben.  

Thuisgekomen overdenk ik mijn visactiviteiten. De conclusie is dat mijn resultaten identiek zijn aan de temperatuur van vanavond, helemaal niets dus. Drie pogingen op deze stek en geen karper; ik besluit niet verder te voeren. De visplannen gaan terug naar de tekentafel. Wachten op een langstrekkende vis heeft geen zin, ik moet ze gaan vinden. Hoe weet ik nog niet, maar ik kom met een plan. Uiteraard hou ik u op de hoogte!

Tot later!