Drie keer heb ik de afgelopen week gevist. Twee keer een ochtendje twee uurtjes alleen, en vervolgens gisteravond een lange zit met Mike op onze voerstek. Er is weer genoeg te vertellen, dus spring maar achter op bij mij voor een ritje door de weerbarstige karperwereld.
Allereerst over mijn eigen twee vispogingen. Ik dacht het even helemaal uitgevonden te hebben. De avond te voren wat voeren en dan ‘s ochtends vroeg twee uurtjes een paar vissen vangen. Kat in ‘t bakkie. Helaas gooide de nachtvorst roet in het eten. Dat wil zeggen: ik schuif het maar op de nachtvorst. Aan mijn aanpak zal het toch niet liggen? Beide keren bleven dus visloos. Helemaal niets gebeurde er. Ook niets te vertellen dus.
Gelukkig is er dan altijd nog het uitkijken naar de gezamenlijke visavonturen met vismaat Mike. Onze goed onderhouden IJmeerstekken leveren steeds vis op. Nu de temperatuur de afgelopen dagen weer wat omhoog was gegaan steeg ook mijn vertrouwen!
Plan was om rond 18.00 uur te starten maar net als ik had ook Mike te veel zin. Aldus liep hij om 16.30 over de oude zeedijk richting visstek toen het avondje bijzondere dieren spotten begon. Wat hij als eerste zag rondkruipen kunt u in onderstaand filmpje zien.
Het was rond 17.00 uur toen ook ik de barre tocht begon. Een half uur later was ik ter plekke. Mike had net zijn derde brasem onthaakt. Hij is nooit zo blij met deze vissen, ik heb er minder moeite mee. Ik zie brasems als bewijs dat de rigs werken, er vis op de stek is en het gevoerde aas verdwenen is.
Het was rond 19.00 uur dat Mike opnieuw een niet alledaags dier spotte. Dit keer plukte hij een grote kreeft uit het water. De foto staat in de header. Het filmpje van het retourneren ziet u hieronder.
Waar we de vorige keer de eerste karper aanbeet al kregen tijdens inwerpen van de tweede hengel duurde het nu langer. Veel langer. Pas na 3 uur vissen, dus zo rond 20.00 uur, knalde ineens Mikes middelste hengel er vandoor. Binnen een tel had hij zijn hengel in de handen. Deze boog diep, de slip gierde. Ik besloot de camera te pakken en toen ineens was het over. Ik zag hoe Mike een los fladderend stukje lijn binnen draaide. Lijnbreuk. Hier viel niets te blokken zei Mike. Ik geloof hem op zijn woord. Na inspectie bleek een paar meter lijn flink beschadigd te zijn. De lijn moet onder water iets geraakt hebben. Dit was overmacht. Hier kon hij niets aan doen.
Mike besteedde het volgende halve uur aan het verwijderen van een meter of 10 lijn en het aanknopen van een nieuwe leader en onderlijn. Ik liet hem maar even begaan. We waren beide overtuigd dat dit een erg grote vis was. Soms is het beter even je mond te houden.
Gelukkig is er op de dijk voldoende afleiding. In de verte deed een torenvalkje een gebedje voor ons, dichterbij vloog een ijsvogel nu en dan naar zijn nest en nog dichterbij besloot een wezel ons met een bezoekje te vereren.
Het plan was weer om tot 10 uur te vissen, maar na kort overleg met het thuisfront bleek taxi Jess bereid een uurtje later te willen langskomen. Gelukkig bleef dat uurtje niet zonder resultaat. Rond half 11, het was al vrij donker, kreeg Mike zijn herkansing. Opnieuw was het een loeisterke vis die probeerde te ontkomen. Gelukkig dit keer zonder succes. Na exact 3 minuten en 50 seconden manoeuvreerde Mike de vis boven het net en kon ik dit omhoog trekken. De teleurstelling van eerder was in ieder geval voor een deel uitgewist.
De troostprijs
Het resultaat was een gedrongen schubkarper, volgens mij een edelschub, van 71 centimeter en zo’n 9 kilogram. Toch nog succes.
Bij het terugzetten kreeg Mike warempel nog een derde aanbeet. Dit was op dezelfde hengel als waar hij eerder een half uur aan had zitten werken om alles perfect in orde te krijgen. En opnieuw zat het hem tegen. Er rust een vloek op deze hengel. Na een seconde of 10 drillen schoot de haak los. Aangezien het om een nieuw onderlijntje ging zal het aan de haak scherpte niet gelegen hebben. Zelf ben ik afgestapt van de Korda Wide Gape. Mike vist er nog wel mee. Of hij dit nog lang doet vraag ik me af…
Rond kwart voor 10 ‘s avonds begon de tocht terug. Ik was al een week visloos, Mike wist 1 van zijn drie aanbeten te verzilveren. We hebben het wel eens beter gedaan. Na een helse tocht terug (mijn hoofdlampje is kapot, dus moest ik in het donker over de bonkige dijk) waarbij ik nog even een enkel verzwikte kon ik om 23.15 in de auto aanschuiven naast mijn geregistreerd partner. Met Mike sprak ik af snel weer te gaan vissen. De beste manier om over teleurstelling heen te komen is super veel succes hebben. Dat is dus ons doel. Ik spreek u later weer! Tot dan!