Afgelopen weekend was ik even visgronden buiten de grens aan het verkennen, vandaar de korte stilte op mijn blog. Maar vreest niet, er is ook nog twee keer gevist en dus moet er weer een update komen. Ga er even lekker voor zitten dan kan ik mijn belevenissen met u delen.

Verslag 1

De eerste vispoging was vorige week donderdag, 9 mei. Nog steeds onderhield ik mijn twee voerstekjes en opnieuw probeerde ik met mijn oranje boilies hongerige karpers tijdelijk van een piercing te voorzien. Na een dag werken en wat ontspanning thuis zat ik ‘s avonds om 9 uur aan de waterkant.

groene contactlenzen?

Buiten dat ik karpers graag tijdelijk even van het nodige metaalwerk in hun onderlip voorzie vind ik mezelf best wel een dierenvriend. Ook met honden kan ik prima omgaan. De baasjes, daar heb ik soms wat meer moeite mee.

Vorige week was wat per ongeluk op de kant gemorst boiliekruim een ware magneet voor een serie langskomende honden. Geobsedeerd bleven ze zoeken naar het lekkers, hun omgeving compleet negerend. De commando’s van de baasjes werden steeds gefrustreerder en uiteindelijk moet de riem meestal aan te pas komen om het dier te overtuigen om verder te lopen. U begrijpt, ik heb me toen kostelijk vermaakt.

Afgelopen week besloot ik tot een herhaling van zetten, dit keer gepland. Een meter of 10 verderop strooide ik een paar handen boiliekruim. Tijdens het vissen had ik zo wat afleiding. Regelmatig kwam er weer zo’n snuffelaar die terstond vergat dat er een baasje was waarnaar geluisterd moest worden. Achter mijn hengels speelde ik de vermoorde onschuld. Een beetje leedvermaak mag, toch?

Het was tegen 10-en dat de eerste vis zich meldde. Helaas was het geen karper. Een dikke winde had mijn oranje boilie gegrepen en mocht even poseren. Op de foto ziet u behalve de winde in het net ook nog de oranje boilie die nog aan de hair hangt en de gele marker aan mijn lijn. 

winde in het net

Terwijl overal om ons heen de lente losbarst wil het in het water nog niet echt lukken. Een koude periode zorgt er voor dat de watertemperatuur weer is gezakt tot zo’n 11 graden en de wisselende wind die te vaak uit het noorden en oosten komt houdt de echte vreetexplosie door karpers nog tegen. Ook deze donderdagavond was het ‘s avonds weer stervenskoud aan de waterkant. De continue koude miezerregen was ook niet echt bevorderlijk voor de moraal. 

Ondanks de ontberingen had ik besloten tot na middernacht te blijven zitten. Toen in het donker en in de regen het vermaak door de honden wat stilviel kwam gelukkig een andere viervoeter me vermaken. Een dikke bruine rat had het boiliekruim ontdekt en speelde verstoppertje met me. Eerst zag ik het diertje een meter of tien verderop over de kant van het water naar me gluren. Snel verdween het diertje weer en nog geen tel later keek deze van 9 meter afstand naar me. Even later was de rat weer weg en nog geen tel later zat deze op 8 meter afstand me te observeren. Nog drie keer herhaalde dit tafereel zich en toen besloot de rat het erop te wagen. Met een sprintje pakje het beestje snel een oranje brokje dat vier meter verderop lag en verdween weer over de rand.

Uiteraard voerde ik nu en dan wat stukjes boilie bij en uiteindelijk zat het beestje nog geen twee meter verderop rustig boilie uit zijn knuistjes te eten. Nog een paar keer vissen en ik heb hem zover dat ie kunstjes doet. Een plaatje maken in het donker lukte helaas niet. U moet het dus met dit geschreven verslag doen.

Tussen al dat vermaak met boiliekruim door wist ik trouwens ook nog een tweede winde te haken. Deze mocht even op de mat, sleep ik dat ding tenminste niet voor niks mee. Als bedankje poepte het beest zowaar wat oranje smurrie uit. Het kleurde de buik oranje.

Oranje smurrie poeper

Exact om half 1 besloot ik mijn hengels in te draaien. Even later reed de taxi voor. Geen karpers dit keer helaas. Wel een lading natte visspullen en een stinkend net. Je moet er wat voor over hebben.

Vispoging 2

Afgelopen maandag kwam ik ‘s middags terug van mijn verkenningstocht langs de Moezel. Vanwege mijn fieldtrip was er 3 dagen niet gevoerd. Toch wou ik weer een vispoging wagen. Om mijn kansen iets te vergroten gooide ik ‘s middags nog snel een paar handen boilies op de stek. Plaats delict was weer dezelfde IJmeerstek als waar ik me op donderdag vermaakt had. Terwijl de temperatuur weer als een baksteen kelderde en de wind maar uit dat vermaledijde noord-oosten bleef waaien zat ik ‘s avonds vanaf 8 uur aan de waterkant. Ik kan u nu proberen te vermaken met allerhande leuke anekdotes maar helaas gebeurde er niets noemenswaardigs. Om 11 uur haalde ik mijn hengels weer binnen. Geen winde, geen rat, geen piep, helemaal niks.

Om dit verhaal toch nog af te sluiten met iets vrolijks heb ik nog een fotootje voor u van mama fuut met haar kroost. Later deze week waag ik weer een vispoging. Maar eerst ga ik mijn voerplekjes weer een paar dagen van voer voorzien. Tot later!

taxi fuut