Op het internet staan nogal wat sportvissers blogs. Zeker zo rond 2012 waren er veel schrijvende vissers die heel actief een sportvissers blog bijhielden. Helaas liggen die hoogtijdagen achter ons. De meeste blogs worden niet meer geupdate en bevatten dus alleen maar oude verhalen. Ik vind dat jammer, ik mocht ze altijd graag lezen. Soms ter vermaak, soms ook om er van te leren.
Wat ik namelijk regelmatig doe is terugkijken in de tijd. Wat deden anderen in een bepaalde tijd van het jaar, en wat waren hun resultaten? En wat deed ik een jaar geleden in augustus. En twee jaar geleden? Bij zo’n terugleesactie op mijn eigen blog kwam ik uit in augustus van 2017. In dat jaar viste ik ook nog regelmatig met mijn spinhengel. En niet alleen in de koude wintermaanden. Vooral dropshotten op baars was in de maanden augustus en september een veel gebezigde activiteit. En toen, tijdens dat teruglezen, had ik ineens zin om weer eens met mijn vriend Gerard te gaan vissen.
Wie mijn vriend Gerard niet meer kent: Gerard is mijn roze shadje. U kunt meer over Gerard lezen in een oud blog van mij uit september van 2017.
Mijn vriend Gerard
Al mijn spinhengels liggen momenteel in de kreukels. De minst verfomfaaide echter kon nog wel dienst doen als dropshot hengel. Ondanks de afgebroken top zou ik vast nog wel kunnen werpen en binnenvissen. Thuis kreeg ik permissie om het avondeten tot 8 uur uit te stellen. Na het voeren op mijn visstek waar ik vanavond karpers hoop te vangen, kon ik zo nog mooi een kleine twee uren even ergens wat staan werpen.
Mijn eerste stek was een oud sluisje dat niet meer actief dienst doet. Dit sluisje tussen de Vecht en de Muidertrekvaart staat altijd open. Na een dertigtal worpen stond de teller nog steeds op nul. Eén keer voelde ik een baarsje het rubber aanvallen, maar deze werd niet gehaakt. Mijn ervaring met baarzen is simpel: als ze er zijn vang je ze, als je ze niet vangt moet je verkassen. De conclusie was snel getrokken. Maar waar naartoe?
Ineens schoot me een plateau te binnen dat ik afgelopen winter met de kano en dieptemeter ontdekte. Een stuk Vecht met een diepte van 2,5 meter terwijl het overal er omheen 3,5 meter diep was. Dit soort afwijkende stekken trekt vaak vis aan. Een kort autoritje later was ik ter plekke. De eerste worp leverde nog niets op, maar toen ik richting wat activiteit vlakbij een boei gooide was het wel raak. Een mooi baarsje had in Gerard een smakelijk hapje gezien.
Toen ik de visjes één keer gevonden had was het verder een simpel spelletje. Op een gegeven moment was vrijwel elke worp raak. Bij de 20 ben ik de tel kwijt geraakt. Een aantal visjes zal ik u laten zien.
In een poging om wat grotere visjes te vangen besloot ik een iets groter shadje met baarsmotief aan de haak te hangen. Wellicht zou ik hiermee grotere baarzen die het gemunt hadden op kleinere soortgenoten kunnen haken. Het enige resultaat was dat ik wat minder ving, maar het formaat van de visjes veranderde niet significant.
Terug dus maar weer naar Gerard. Op een gegeven moment haakte ik een baarsje dat vlak voor de kant een visje uitbraakte. In een poging hier een foto van te maken schuifelde ik voorzichtig naar beneden de schuine betonnen rand af. En toen ineens begon ik te glijden. De met algen begroeide betonnen rand was zo glad als ijs en er was geen houden meer aan. Een scène uit een tekenfilm speelde zich af. Terwijl mijn voeten zinloos naar grip zochten schoof ik pardoes het water in. Pas toen het water tot aan mijn middel kwam vonden mijn schoenen weer houvast. Onder aan de betonnen rand was een richeltje. De camera wist ik gelukkig droog te houden. Wel heb ik ergens ongemerkt afgedrukt:
Diverse pogingen om de schuine kant weer op te lopen faalden. Het was te glad. Mij restte niets anders dan meer dan 20 meter langs de schuine kant af te leggen tot het beton plaats maakte voor een meer natuurlijke oever. Pas daar kon ik me weer op het droge brengen.
Gelukkig valt de schade mee, een GSM had ik niet bij me, de autosleutel functioneerde nog en mijn portemonnee droogt wel weer.
Druipend van het water besloot ik dan maar mijn tijd vol te maken. Een beetje drogen en onderwijl wat visjes vangen kon geen kwaad. Nog een flinke serie baarsjes wist ik te vangen.
Rond kwart voor 8 besloot ik te stoppen met vissen. Een oude onthaakmat die standaard achter in de auto ligt kon mooi de autostoel beschermen. Toen ik een kwartiertje later de auto het erf op draaide stond mijn vriendin juist in de deuropening. Met tranen in de ogen van het lachen hoorde ze mijn verhaal aan. Ik zal hier ongetwijfeld nog wel eens aan herinnerd worden.
Vanavond wordt er weer gevist. Dan is vismaat Mike weer van de partij. In het kader van Project xxx wordt de jacht op een dertiger van de Vecht weer voortgezet. Of we slagen in onze missie leert u als u later in de week nog eens op mijn blog kijkt. Tot dan!