Nu de drukte aan de waterkant zienderogen afneemt en de meeste bootjes weer in de winterstalling staan krijg ik weer zin om te vissen. In het diepste geheim bereid ik mijn project voor. Slechts enkele intimi weten van mijn plannen.
Vorige week zondag. ‘s Avonds in de schemering ben ik onderweg naar mijn beoogde stek. Mijn fiets parkeer ik uit het zicht en als niemand kijkt glip ik door een hek en verdwijn in het duister. Bij hoge uitzondering heb ik van de eigenaar van dit gebied toestemming gekregen om hier te voeren. Vissen vanaf zijn terrein wil hij niet hebben. Dat moet ik dus doen vanaf een plek een stukje verderop, een plek die uitsluitend via het water te bereiken is.
Ik strooi ruim. Zeker vier kilo boilies van 20, 24 en 27 mm plonzen in het water. Ik wil een flink baken strooien zodat zoveel mogelijk vissen zo snel mogelijk met mijn aas in aanraking komen en deze plek in hun hippocampus opslaan. De volgende dagen herhaalt dit tafereel zich, alleen strooi ik nu misschien de helft van wat ik de eerste keer voerde. Halverwege de week weet ik nog uit te glijden op een glad stuk hout dat ik in het donker over het hoofd gezien heb. Mijn knie vangt de klap op. Even ben ik bang dat mijn visseizoen er op zit, maar gelukkig blijkt als de ergste pijn is weggezakt dat alles nog functioneert. Met alleen een twee keer zo dikke knie als normaal en een gehavende broek kom ik uiteindelijk toch weer thuis.
Vrijdagavond tenslotte. Het is nog licht als ik mijn aas-boilie vanuit de kano laat zakken. U leest het goed: boilie. Ik vis hier met maar één hengel. Ik heb al langer de indruk dat op een voerplek de vissen mijn aas toch wel vinden. Gehannes met een tweede hengel of zelfs derde hengel verstoort de boel soms meer dan dat het extra vissen oplevert. En dubbelruns geven alleen maar stress. Een 20 mm boilie met een paar handen kruim eromheen moet het doen voor me. Het scheelt ook bagage, slechts één hengel, één pieper, één setje steunen. Maar wel heb ik een stoeltje meegenomen in de kano. Hoewel mijn knie snel herstelt lijkt een beetje comfort me wel wijs.
In het stoeltje en met de ondergaande zon op mijn bakkes is het heerlijk toeven aan de waterkant. Een ijsvogeltje komt langs, een sperwer jaagt achter me tussen de struiken op een spreeuw, kleine visjes springen voor me in het ondiepe water en in de verte ligt op de bodem een smakelijke boilie te wachten op een gulzige vis. De kans dat ik hier gestoord word door mensen is minimaal. Ik ben een tevreden man. En dan ineens een piep. Een blauw lichtje kijkt me aan. De waker schuift omhoog. De hengeltop kromt zich. Een aanbeet!
Snel spring ik overeind. De knie is vergeten. Bijna vier meter carbon buigt als ik de hengel omhoog haal. Stevige weerstand! Rustig kan ik wat lijn winnen. Ik heb geen haast, geduldig haal ik de vis dichterbij. Nu en dan voel ik een ruk, maar de vis laat zich verder mokkend meevoeren mijn kant op. Als de vis na een paar minuten wat dichterbij is scheert deze aan de uitstaande lijn naar links en probeert zo een struik die iets verderop in het water hangt te bereiken. Gelukkig heb ik het goed ingeschat, de karper komt daarvoor lijn te kort. Voor de struik zie ik kolken onder de kant. Mislukt. De vis keert en zoekt het diepere water weer op. Na een minuut of 5, laat de vis zich voor het eerst zien. Een rijenkarper! Nog een paar meter te gaan. Zonder te forceren dril ik de vis moe, dan kan ik het net om mijn buit omhoog trekken. Yes! De eerste is binnen!
Prachtige kleuren maar nog wat te jong voor het predicaat Schilderij.
Met 79 centimeter en 10,5 kilogram een prachtig begin van dit project. Ik schat dat de vis zo’n 5 a 6 jaar geleden is uitgezet en dus 8 á 9 jaar oud is. Nog niet de vis waar ik mijn zinnen op heb gezet, maar deze vis heeft wel de potentie om in de toekomst die status te gaan halen.
In de volgende twee uren weet ik nog twee karpers te landen. De eerste een schubkarper van zo’n 10 kilogram. De vis heeft helaas een erg beschadigde kop. Ik vermoed dat deze ooit met een haak en een stuk lijn ontsnapt is aan een karpervisser, zich heeft vastgezwommen en vervolgens losgerukt. Ondanks de goed herstelde maar verminkte kop ziet de vis er verder prima uit. Goed gevuld en gezond. Ik heb de vis zonder foto weer laten zwemmen. De tweede schubkarper was een kilo of 7, daarvan heb ik hieronder een plaatje geplaatst.
Schubkarper nummer 2
Zo tegen negen uur ruim ik mijn hengel weer op. Wat ik vandaag niet vang komt volgende week wel op de mat. Of de week daarna. Project ‘t Schilderij is goed van start gegaan. Hopelijk wacht er komende week weer zo’n prachtige vis op me. Volgende week vrijdag exact om 12 uur plaats ik de volgende update online. Tot dan!