Vandaag heb ik voor u het derde en laatste deel over mijn mooiste vangst ooit. Na de drie uurtjes testvissen twee dagen geleden voerde ik bij vertrek lekker ruim de overgebleven boilies op mijn stek. Gisteren, een dag later, deed ik dat nog eens, weer met een mengsel van ongeveer 2,5 kilogram grote (24x27mm) en kleinere (20mm) boilies. En toen, op de zesde dag na aanvang van mijn activiteiten op deze stek, moest het gebeuren. Drie hengels had ik mee, ook eentje om aas vlak achter het riet op het ondiepe te positioneren. De driepoot werd nu hoger op de dijk gezet.
Ik kwam er achter dat ik de bevestiging van de buzzerbar (de dwarsstang waar mijn beetverklikkers op zitten) van mijn tripod ook nog eens omhoog kan schuiven. Met de achterkant van de hengels op de opgerolde onthaakmat heb ik nu de hengeltoppen maximaal omhoog. De baitrunner staat op de vrijloop stand, er is hier in de wijde omgeving geen obstakel te vinden dus bij een run kan een vis zijn gang gaan. Mijn lijn loopt over de vegetatie en raakt het water pas meters verderop. Zo min mogelijk lijn is op deze manier in contact met de bodem.
Het is even na 19.00 uur dat ik alles in heb liggen. Mijn nieuwe kameraad komt weer even buurten en krijgt wat boiliekruim.
Geduldig zit ie te wachten
Na anderhalf uur haal ik de hengels een voor een even op om deze te controleren en opnieuw in te werpen. Hierbij kom ik er achter dat de middelste waarvan het aas onderaan het talud ligt weer muurvast zit. Erg irritant, zou daar onder water een oude zeewering lopen? Op dit water zou dat natuurlijk zomaar eens kunnen. Ik moet de boel kapot trekken en een nieuwe leader met lood en onderlijn bevestigen. Zo ga ik rap door mijn dure Hit & Run lood heen. Even later ligt alles weer te plek.
Ik zit weer achter mijn hengels en geniet van het weidse uitzicht. Een ijsvogeltje vliegt langs, het ratje laat zich nu en dan zien, en verder is er in de verre omtrek geen mens te bekennen. Heerlijk! En dan ineens is daar de bevrijdende aanbeet! De verklikker van de linker hengel die het verst ingegooid is slaat alarm. De hengel schiet krom, het achtereind stuitert op en neer op de onthaakmat. Snel pak ik de hengel en terwijl ik de vis dril klauter ik over de stenen het water in. Staand achter de grote keien dril ik mijn eerste karpertje van deze stek. Karpertje, want dat heb ik direct door. De spichtige acties, het feit dat de vis omhoog zwemt richting riet, dit is geen kneiter. Desalniettemin is mijn eerste vis van deze stek zeer welkom! Ik heb bevestiging dat ze hier komen en te vangen zijn. Even later zit de vis in het net en kan ik de vis met de camera vastleggen.
De schubkarper mag weer zwemmen en tevreden werp ik opnieuw in. Deze eerste vis van deze stek betekent heel veel voor me. Ten eerste zijn de twaalf kilogram grote boilies die ik de afgelopen zes dagen heb gevoerd waarschijnlijk weggegeten. En daar moeten grote vissen wel een rol in hebben gespeeld. Ten tweede weet ik nu dat ik me hier tijdens de dril prima red over de gladde stenen en in het water. Nu is het een kwestie van volhouden tot die grote dikke vis langskomt. En dat ga ik doen!
Het is een klein uurtje later wanneer dezelfde hengel er weer vandoor gaat. Een vergelijkbare aanbeet met dit keer een iets sterkere vis met een ministaartje. Wel weer opnieuw een schubkarper. Vismaat Mike die niet opkijkt tegen een fietstocht heeft me inmiddels tussen de vegetatie gevonden en is getuige van de dril. Hij schiet vanaf de oever wat plaatjes.
De onderlijn moet ik vervangen, en omdat ik de hair een fractie te lang vind besluit ik mijn boilie af te toppen met een kleine halve pop-up. Zo is de verhouding wat beter. Opnieuw gaat het aas met een flinke zwiep richting horizon. Mijn laatste restje boilies volgt.
Het volgende uur probeer ik Mike te overtuigen van mijn keuze voor deze stek. Het lukt me niet. Hij is stellig dat we vissen die hier zwemmen ook op onze andere stekken kunnen tegenkomen. Daar valt weinig tegenin te brengen. Er zit geen sluis of dam tussen, ze kunnen zo doorzwemmen. En toch houd ik vertrouwen, grote vissen hebben graag water boven hun rug, zo is mijn gevoel en dat is hier meer aanwezig dan op de andere stekken. Plus dat ik hier voor zover bekend geen last van obstakels heb en dat drilt een stuk fijner. Concurrentie op de kant heb ik ook nog niet gezien.
Tegen half elf besluit ik op te ruimen, het wordt donker. Eerst draai ik de ondiepe hengel binnen. Onderweg pik de haak een sliert planten op. Het aas hangt er verder nog perfect bij. De middelste hengel wil ik nu binnen draaien, maar deze zit weer vast. Ongelooflijk. Om meer kracht te zetten moet ik de lijn een keer of tien om een stok wikkelen, met blote handen snijdt de braid gegarandeerd in het vel. Terwijl ik me omdraai om hiervoor een stuk hout te pakken zegt Mike ineens: “je top”. Ik kijk omhoog. De top van de enige hengel die nog in ligt buigt zich, langzaam en steeds verder. Zit er drijfvuil in de lijn? Of is het een aanbeet? Ik zie niks in de lijn hangen. De baitrunner begint langzaam te tikken. Een angstaanjagende kalmte. Geen twijfel mogelijk, dit is waar ik naar op zoek was!
Snel pak ik de hengel en schakel de vrijloop slip uit en de standaard slip in. Aan de andere kant van de lijn komt iets op gang. De x-heavy glashengel buigt zich diep en met overtuiging wordt er nu lijn van de niet kinderachtig afgestelde spoel getrokken. De vis schakelt door, doet er een schepje bovenop en knalt in de hoogste versnelling nu richting overkant! Gelukkig is er alle ruimte. Dit is zo lekker, geen enkel obstakel, alleen maar diep water voor je neus. Ga maar! Ik geniet met volle teugen want dit voelt zo goed!
“Ga maar…”
Na een seconde of twintig waarin meter na meter lijn van de molen vliegt begin ik hem toch te knijpen. Hoe ver is de vis nu? Hoeveel lijn heb ik op de spoel? Elke keer als de vis even stil lijkt de vallen en ik alleen nog maar denk over langzaam wat lijn terugwinnen gaat hij er weer vandoor. Ik schat dat ik een meter of 250 lijn op de molen heb en de vis is misschien al wel halverwege. Ik kijk naar de spoel. Nog geen backing zichtbaar door de lijn, maar hoe lang nog. Gelukkig merk ik dat de vaart eruit gaat. Als de vis weer stil valt kan ik voorzichtig wat meters terugwinnen. De vis verzet zich, ik geef wat mee, en dan valt ie weer stil en lukt het opnieuw. Meter voor meter pomp ik de vis zo voorzichtig wat dichterbij. De hengel met beleid omhoog halen, de vis wat dichterbij trekken, en dan snel laten zakken en tegelijkertijd lijn opdraaien, steeds weer. Ik zie in de verte de vis aan het oppervlak. De puf is er uit. Als ik tenslotte de vis na misschien wel een kwartier in het net heb weet ik niet wat ik zie. Zo groot, en met prachtige grote schubben op de flanken. Hier hebben we het altijd over als het over onze droomvis gaat. Schubben met het formaat van bierviltjes en een heel eind richting de 20 kg.
We overwegen om de vis op de kant te gaan wegen en fotograferen maar ik wil het risico op schade door struikelpartijen op de rotsen niet lopen. Mike schiet daarom wat filmpjes vanaf de oever terwijl ik de vis laat zien en daaruit knip ik onderstaande foto’s. 91 centimeter en 17,1 kilogram zwaar is de dame. Duidelijk afgepaaid, anders was de magische 20 kg grens gepasseerd, daarvan zijn we overtuigd.
Al te veel pielen met de vis om in het donker zo mooi mogelijke plaatjes te krijgen wil ik niet, de vis mag weer zwemmen. 
Helemaal in de wolken pak ik uiteindelijk in. Het plan heeft gewerkt en ik heb mijn buit binnen. Wat een prachtige aanbeet, enorme run, en gigantische vis. Deze vangst gaat me nog heel lang bijblijven. Mike deelt in de vreugde. Wat een magistrale karper.
De volgende dag bevestigt Joris Weitjens mijn vermoeden. Het is een spiegelkarper van de beroemde 2006 lichting. De karper is toen uitgezet bij de Stichtse brug en sindsdien vijf keer gemeld waarvan de laatste jaren steeds van het Eemmeer. Zwaarst was de vis vorig jaar vlak voor de paai, toen op ruim 21 kg. Nu, kort na de paai heb ik haar op het lichtst. Hieronder mijn matfoto en de plankfoto gemaakt in 2006.
Na deze fantastische vangst gaat het vizier even weer op wat water dichterbij. Alle inspanningen hebben al supersnel hun rendement opgeleverd, mijn doel is behaald. Hier ga ik ook zeker terugkomen, maar nu kies ik eerst even weer voor wat simpelere visserij. Binnenkort meer daarover. Tot dan!