Wie mijn site zo leest zou de indruk kunnen krijgen dat ik nooit blank. Niets is minder waar. Sinds de laatste keer vissen, nu een week geleden heb ik drie keer gevist. Dat ook mijn karpervisleven niet geheel zonder tegenslag verloopt leest u als u op ‘lees verder’ klikt.

Allereerst vorige week zondag. Na het succes van de vrijdagavond had ik voor de zondag weer een visavontuur op de planning. Maar liefst vijf keer voerde ik mijn boilie-mengsel op een nieuw water. Nieuw voor dit jaar, in voorgaande jaren viste ik hier al wel eens en wist enkele mooie vissen te vangen. Dit water bestaat uit een plas met een instroom van water langs de rechterkant. Aan de overkant rechts stroomt het water er weer uit. Verder is aan de overkant links een landpunt die wat uitsteekt het water in.

In voorgaande jaren viste ik meestal bij de instroom of uitstroom. Afstand tussen de beide stekken is ongeveer 110 meter. Nu besloot ik mijn kano mee te nemen. Vanaf de instroomkant kon ik zo, door mijn aas uit te varen in plaats van te werpen, aan de overkant op de interessante stek vissen. De eerste hengel positioneerde ik met een onderhands worpje voor mijn neus bij de instroom op een harde plaat. De tweede dus bij de uitstroom aan de overkant, ongeveer 110 meter verderop. En een derde hengel nog verder weg, op 135 meter schuin naar links richting de landtong. Vissen moeten daar toch omheen, en ‘s avonds stond zowel de zon als de wind erop gericht, dus dat leek me strategisch gezien wel een slimme plek.

De eerste vispoging: karperen met de kano

De afgelopen winter heb ik mijn karpervisspullen nogal aangepast: een oprolbare onthaakmat, mini rodpod, compactere foedraal etc. Het was een puzzel maar met de grote rugzak op de bodem en de hengels erbovenop paste het wonderwel in de kano.

Alle karpervisspullen in de kano

Voorzichtig fietsend, de belasting is veel te hoog voor het lichte karretje, bereikte ik het water. Daarna kon ik peddelend naar mijn stek. Ik paste er maar net bij in de kano…

Links een been, rechts een been, en de bagage ertussenin

Uitroeien met de kano lukt prima, alleen is het water waar ik vis niet echt druk bevaren. Of de vissen nog willen bijten als er een kano boven hun neus de rigs uitvaart is nog maar de vraag. Omdat ik dit nog nooit eerder deed is het dus afwachten of deze visserij succesvol is.

Van 17.00 tot exact 21.00 uur heb ik gevist. Na een half uurtje gebeurde waar ik op hoopte: een keiharde run op de verst gelegen hengel. Een spinnende baitrunnerspoel voor mijn neus. Snel haalde ik de hengel achterover. 135 meter gezonken lijn kwam langzaam omhoog, flink gehinderd door een grote tak die een meter of 15 uit de kant in de lijn hing. Aangezien de lijn ook nog eens ruim 10% rek bevat moest ik sowieso ook nog eens een meter of 15 lijn extra binnendraaien voordat ik druk kon uitoefenen op de massa aan de overkant. Daarna begon het binnenpompen. Een aantal minuten later zag ik het gewicht bovenkomen. Een flinke klont planten rond het lood en een vergane plastic zak aan de haak. Doordat het contact zo indirect was heeft de vis zich van de haak kunnen bevrijden. Driewerf shit!

Later die avond trok ik nog een tweede plastic tas uit het water en ik haalde ook nog een half vergaan stuk kunstaas omhoog. De bodem van dit oude water ligt blijkbaar vol rommel.

Onderweg opgepikt, hoe groot is die kans…

Verdere aanbeten bleven helaas uit. Ondanks vijf keer voeren en een doordacht plan helaas geen karpers op de kant dus. 

Ook op de terugweg hield mijn kanokarretje het vol. Dat vissen met de kano is een leuke ervaring die mijn mogelijkheden flink uitbreidt! Als ik zo’n avontuur weer ga ondernemen en op zo’n afstand wil vissen dan ga ik het wel anders aanpakken. Mijn reservespoelen van de baitrunnermolens zal ik volspoelen met een drijvende gevlochten lijn. Gevlochten lijn heeft geen rek en dat is de enige mogelijkheid om op zo’n afstand contact met een vis te kunnen maken. En ik wil een drijvende lijn omdat er onderweg altijd wel iets op de bodem ligt. Een meter of 15 zinkende fluorocarbon lijn aan het eind is voldoende om nog een fractie demping te hebben en te zorgen dat vissen op de voerplek de lijn niet opmerken. 

De tweede poging: op de Vecht

De tweede vispoging was afgelopen woensdagavond. Mijn Vechtstek was weer aan de beurt. Bij deze stek heb ik ambivalente gevoelens gekregen. Twee dagen na de vangst van mijn grote spiegel zag ik hier ineens een andere karpervisser zitten. Iemand die ik niet kende van spiegelkarpermeldingen. Een donderwolk in mijn hoofd heb ik weggedrukt. Het is niet de bedoeling dat anderen mijn voerstekken afromen. Ik geef de kerel het voordeel van de twijfel. 

Goed, woensdagavond dus. Al een paar dagen keek ik uit naar deze vispoging. Een paar keer per dag kom ik langs de stek en behalve een paar keer een witvisser zag ik geen serieuze rivalen meer. Het zou zomaar weer kunnen!

Bij aankomst kwam een muur van herrie me tegemoet. Een flinke groep jongelui, scholieren nog, had de brug als hangplek verkozen. De avond voor Hemelvaartsdag vierden ze feest. Een draagbare radio stond op maximaal volume en de bekertjes alcohol gingen rond. Niet echt een aantrekkelijke omgeving voor een karpervisser. Aangezien ik een meter of 30 verderop zit heb ik nog een poging gewaagd maar het was zinloos. Het gescheur met opblaasbootjes over mijn stek, het meezingen met de radio en het luide praten onderling zorgde dat er geen vis meer in deze regio zwom. Ik besloot maar flink te voeren en deze poging voortijdig te beëindigen.

Poging 3:

Om van mijn chagrijn af te zijn stelde mijn vrouw de volgende ochtend voor dat ik er met de hengels tussenuit zou knijpen. Hoewel ik de vorige avond flink gevoerd had besloot ik haar advies te volgen. Van 9 tot 12 heb ik nog eens op de discostek gezeten. Er gebeurde van alles. Vanwege Hemelvaartsdag was het zowel op het water als op de kant knetterdruk. Het ene na het andere bootje kwam voorbij, om over de stroom fietsers achter me maar te zwijgen. Mijn wakers bleven echter stil. Om eerlijk te zijn verraste dat me niet. De vissen lagen vast ergens op een aangenaam en rustig plekje met een bol buikje te chillen. 

Mijn uitzicht

En nu?

Resumerend: drie keer gevist, in totaal ongeveer 8 uren, één aanbeet en geen vis op de mat. 

De nieuwe stek houd ik even in mijn achterhoofd voor een volgende keer als ik iets anders wil. Maar dan moet ik eerst gevlochten lijn regelen. De beide vaste stekken blijf ik onderhouden. De komende week wordt cruciaal. Ik zal op zowel Vecht als IJmeer nog eens vissen. Als ik op de Vecht teveel wordt tegengewerkt door andere vissers of feestvierders, dan laat ik deze als eerste vallen. Deze stek komt dan later in het jaar wel weer aan de beurt. Mijn IJmeerstek levert nog volop vis op. Daar heb ik nog geen tegenslag gehad. Nu eerst maar eens weer proberen daar een vis te vangen. Hoe dit allemaal afloopt leest u in een volgend verslag! Tot dan!

Vorige bericht   Volgende bericht