Ik kondigde het al aan. Afgelopen weekend stond in het teken van vissen met de method feeder. Wie deze techniek niet kent hierbij een korte uitleg: Bij het method feeder vissen vervang je het lood door een voerplatform. Hierop kneed je lokvoer en daar bovenop komt je aas. Wel aan een kort onderlijntje. Het voer lokt de karper, deze ziet als kers op de taart het aasje en pakt dit als eerste. En dan prikt deze zichzelf resulterend in een kromme hengel. Een kind kan de was doen.

Ik doe nu wel wijs maar ik kende de method feeder alleen nog maar van verhalen en filmpjes en had er zelf nog nooit serieus mee gevist. Dit weekend stond voor mij dus in het teken van het uitproberen. De method feeder methode is eigenlijk een bolt rig methode, zoals ik gewend ben in mijn karpervisserij, alleen met veel kleinere haken (maat 12), kortere onderlijntjes (10 cm), lichtere hengels en kleine aasjes. En met een miniem en compact voerplekje exact onder het aas. Allemaal erg aantrekkelijk en subtiel dus. Aspecten die mijn gewone karpervisserij misschien ook wel op een hoger niveau kunnen brengen.

method feeder gevuld met voer en daarbovenop het aas (twee maiskorrels).

Als oefenterrein selecteerde ik een ondiep plasje hier in de buurt, waar redelijk wat karpertjes rondzwemmen. Omdat ik graag mijn stekken voorbereid voerde ik de avond van te voren een emmer fijn voer bestaande uit een blik zoete mais, een paar handen kleine vismeel pellets, een paar ons verkruimelde boilies en twee pakken paneermeel. Een scheut zoetstof zorgde voor de finishing touch. Heel fijn voer dus dat een grote aantrekkelijke voerplek moest maken. Vissen kunnen hier uren rondscharrelen zonder zich te verzadigen. 

links de mal waarin het voer wordt samengeperst op het platform, in het midden zo’n klompje lokvoer met daarop het aas, en rechts het aas.

Op zondag zag ik bij aankomst al meteen een karpertje drie keer springen op mijn stek. Dat beloofde veel goeds. Een tweede karpertje schoot weg toen ik een hengelsteuntje in het water plantte. Dat was minder goed. Het duurde na deze verstoring een tijdje voordat de aanbeten kwamen. Ik besloot de stek maar even met rust te laten en een paar andere stekken verderop te inspecteren. Na een uurtje kwam ik terug op mijn voerplek. Met de rust waren ook de karpers weergekeerd.

In een uur vissen kreeg ik vervolgens vijf aanbeten en wist ik vier vissen te landen, waaronder twee karpertjes. De vijfde vis, die losschoot, was ook een karpertje.

Karpertje één.

Eén van de 2 brasems aan de haak, rechts het voerplatformpje.

Karpertje twee.

De vis lag duidelijk op mijn stek en het voelde goed eindelijk weer eens een karper vast te houden. Heel veel ging dus goed, maar er valt ook nog genoeg te verbeteren en te leren. Maar dat komt een volgende keer. Ook ben ik wel benieuwd hoe het lichte materiaal zich houdt als er een iets grotere vis aanbijt. Ik heb dus weer een nieuwe visserij erbij, een visserij die zich perfect leent om in de winterperiode nu en dan de blanks op het open water te vergeten. Wordt dus vervolgd! Tot later!

Vorige bericht      Volgende bericht