Mannen hebben hobby’s nodig. De één loopt elk weekend met een metaaldetector door baggerdepots op zoek naar verroeste muntjes, de ander stapt in een te strak broekje om een te grote bips op een racefiets en weer een ander vermaakt zich dagelijks op zijn volkstuin. Dat is goed, het zorgt dat we de taaie uren met verplichtingen op kantoor, achter de lopende band of elders doorkomen. Zelf heb ik natuurlijk de leukste hobby, ik ben karpervisser. Ik breng mijn vrije tijd liefst aan de waterkant door. En zoals een goed karpervisser betaamd werd er afgelopen weekend weer gehengeld. Druk op lees verder voor het visverslag.

Voordat ik vertel over het vissen wil ik het even over boilies hebben. Om mijn vissen meer diepgang te geven maak ik namelijk mijn eigen aas. Dit jaar vis ik met een nieuw recept, dat ik “Oranje Boilie” heb gedoopt. Dit naar aanleiding van de kleur van de knikker, deze is namelijk Oranje. Ik houd het graag simpel.

Mijn eerste versie van de Oranje Boilie

Ik was tevreden over de voedingswaarde, de kleur en de rolbaarheid van mijn Oranje Boilie, maar de vangsten vielen tegen. Misschien speelde de lage temperatuur van het voorjaar een rol, maar toen een paar weken geleden duidelijk 10 karpers op mijn stek rondhingen en geen enkele vis een boilie pakte werd de knoop doorgehakt. Er ontbreekt wat aan de boilie. Ik wil een boilie zoals een borrelnootje. Ook als je vol zit blijf je er van eten. En mijn Oranje Boilie heeft dat blijkbaar niet.

Twee weken terug zag ik opeens het licht. Geur en smaak zijn natuurlijk de triggers voor een vis om het aas te gaan eten. Teveel geur en smaak heeft een aasje niet snel. Ik ga daarom aan mijn Oranje Boilie een enorme lading geur en smaak toevoegen!

Mijn Oranje Boilie-recept heb ik dus aangepast. Tien kilo deeg dat nog in de vriezer zat ging opnieuw door de kneder, maar nu in aanwezigheid van onder andere extra heet chilipoeder, een fikse dosis geurstof en een extra kwak garnalenpasta. Een avondje doorwerken resulteerde in 12 kilo Oranje Boilies 2.0. Met hulp van mijn vriendin was even na 11 uur de keuken weer schoon en was ook nog eens een eerste stekje van de nodige verbeterde boilies voorzien. Ook op de dagen erna voerde ik met de Oranje Boilie 2.0.

The proof of the pudding is in the eating

Met andere woorden, een pudding kan er nog zo lekker uit zien, de enige manier om er achter te komen of deze ook lekker is, is om er van te proeven. En dus werd er gevist.

Zaterdag om 15.00 uur had ik met Mike afgesproken om de pudding te gaan testen. Ik met aan beide hengels mijn vernieuwde boilie. Mike koos er voor om aan één van zijn hengels een Oranje boilie 2.0 te knopen. Aan de andere kwam een commercieel verkrijgbare knikker. Het testterrein was dit keer gelegen op de Naarderboezem op een stek waar ik dit jaar nog niet gevist heb.

We zaten nog maar net toen ik al een eerste aanbeet kreeg. Meteen greep ik de hengel. Een vliegensvlugge vis had mijn aas gegrepen en dook meteen richting riet. Gelukkig stond daar op die plek nauwelijks water. In het ondiepe maakte de vis rechtsomkeert en kwam nu als een komeet op me af. Snel draaide ik de lijn in om zo contact met de vis te houden. Mike draaide ondertussen op mijn verzoek mijn tweede hengel in. Nu stond niets een goede afloop meer in de weg. Het schubkarpertje bleef onder de kant vooral wild spartelen maar had niet de massa om nog eens veel lijn van de molen trekken. Mike pakte het net en ik was in gedachten al bezig met hoe ik deze vis op de foto zo groot mogelijk kon laten lijken. Helaas liet ik hierbij de spanning even van de lijn vallen. Net op dat moment spartelde de vis nog eens en daarbij gleed de haak uit de lip. Los. Eigen schuld. Als je vist zonder weerhaak moet je de spanning op de lijn houden. Zeker bij kleinere karpers die wat meer spartelen. Dit was geheel aan mezelf te danken. Hopelijk kreeg ik een herkansing.

Gelukkig kwam nog geen kwartier later al de gehoopte herkansing. Op dezelfde hengel, een identieke aanbeet. Wederom ging de vis er als een speer vandoor, en opnieuw kwam deze nadat ze tot stilstand was gekomen als een raket op me af zwemmen. Dit keer was ik wel alert. Opnieuw was het een schubkarper, maar deze was een stuk groter. Zodra de kans zich voordeed trok ik de vis boven het net. Binnen is binnen! In het net liet de vis merken nog over voldoende energie te beschikken. Dit kon echter geen kwaad. Even later lag alles klaar voor het wegen en meten. De vis had zichzelf in het net al onthaakt en ging na wat gespartel op de mat toch vrij rustig op de foto. 90 cm en 11,2 kg was de vis. Duidelijk een zwanger vrouwtje met een goed gevulde buik.

90 cm en 11,2 kg schubkarper

Met twee aanbeten binnen een uur besloot ik te concluderen dat mijn boilie-update had gewerkt. De extra doses geur- en smaakstoffen werden gewaardeerd.

Een nieuwe boilie werd aangeknoopt, een twintigtal boilies ging er omheen en het wachten op de volgende vis kon beginnen.

Dit keer deed deze een tijdje op zich wachten. Er waren wel wat piepjes maar die werden veroorzaakt door een familie meerkoet die regelmatig op Mike’s stek de lijn beroerde of zijn aasboilie opdook. Wij vermaakten ons, zoals mannen betaamd, met het vertellen van sterke verhalen, het drinken van een biertje en het praten over voetbal. Een regelmatig langs vliegend ijsvogeltje kon ook op wat aandacht rekenen.

En toen ineens, uit het niets, was daar de knetterharde aanbeet op Mikes hengel. In no-time stond hij bij zijn rodpod, pakte de hengel en trok deze rond als een hoepel. De veroorzaker van de aanbeet besloot echter, in tegenstelling tot wat vrijwel alle andere vissen hier doen, om niet langs het riet te vluchten maar er recht in te duiken. Zeker een minuut of 5 duurde vervolgens de impasse. Mike hield voortdurend druk op de lijn maar kreeg er geen beweging in. De vis gaf geen duimbreed toe. Mike twijfelde op een gegeven moment zelfs of de vis er nog wel aanzat, tot na een handvol minuten ineens de karper weer begon te zwemmen. De vis besloot om zich niets aan te trekken van de druk die op hem werd uitgeoefend en zwom onder Mike’s andere lijnen door naar links. Ik liep met het net mee die kant op. Het leek alsof de vis aan de steroïden zat, hij bleef maar doorgaan. Vlak voor een obstakel wist Mike de uiteindelijk vis af te stoppen. Na een paar grote kraters in het water te hebben geslagen keerde de vis uiteindelijk en deze kwam weer terug. Langs de kant probeerde de karper dezelfde weg terug te zwemmen onder de lijnen door naar rechts. Dit was niet de bedoeling. Snel stak ik het net in het water. Toen de vis zich er boven bevond trok ik dit omhoog. Binnen! De vis kon geen kant meer op. Uiteindelijk had de dril zeker een minuut of 10 geduurd en had de vis het ons bijzonder moeilijk gemaakt. Gelukkig kwam dit keer de vis wel op de kant en op de gevoelige plaat.

Mike met zijn lastpost

Met een lengte van 70 centimeter viel het formaat toch iets tegen. We hadden een grotere vis verwacht gezien de kracht en energie die de vis in het gevecht wist te stoppen. Desalniettemin was de schubkarper meer dan welkom. Mike besloot dat wegen niet nodig was dus ging de vis ongewogen weer terug.

De vis mag ongewogen weer terug

Voor de volledigheid nog even het volgende: de vis had de gekochte boilies links laten liggen en had zich vergrepen aan de Oranje Boilie 2.0.

Een half uur later zag Mike een karper springen op een tiental meters achter mijn stek. “Ze komen er aan”, waren zijn profetische woorden.

Het duurde nog een half uurtje maar toen kreeg hij gelijk. Het was mijn meest dichtbij gepositioneerde hengel waarop een kneiterharde aanbeet volgde. De vissen zijn op dit moment echt beresterk. Ook deze vis knalde naar links, onder mijn andere lijnen door en besloot vervolgens ineens om recht op me af te zwemmen. Plotseling, toen de vis zich nog maar een paar meter bij me vandaan bevond, leek het ineens alsof ik vast zat. Ik voelde de vis nog aan de lijn maar er zat geen beweging meer in. Het verdwijnpunt van de lijn in het water bewoog geen centimeter meer. Deze vis kende duidelijk een trucje. Mike dacht dat ik vast zat maar ik wist wel beter. Deze vis maakte zich op de één of andere manier zwaar op de bodem. De impasse duurde dit keer ongeveer anderhalve minuut en toen kwam er ineens weer beweging in. De spiegelkarper kwam weer in beweging en trok weer meters lijn van de spoel. De vis bleef zich maar verzetten. Ik had de spiegelkarper ondertussen herkend van een vangst in september vorig jaar. Wist zelfs nog dat deze toen 9 kilo woog. Mike, die zich de eerste aanbeet nog herinnerde was scherp als een mes. Zodra zich een kans zou voordoen zou hij de vis scheppen. Een paar minuten felle strijd later kwam de kans. De vis liet zich aan het oppervlak zien en meteen stak Mike het net er onder. “Binnen is binnen”, werd voor de derde keer vandaag gezegd, terwijl hij het net om de vis omhoog trok. De karper kon geen kant meer op.

Ate met de lastpost van bijna 9 kilogram.

Met een lengte van 83 cm en een gewicht van 8,97 kg was de vis nagenoeg even groot als vorig jaar. Wie zich deze eerdere vangst niet meer herinnert kan hier het verslag van deze vangst lezen: klik hier voor de link. In dat verslag staat ook de uitzetfoto van deze vis uit 2001.

Na deze vangst zijn we nog tot even na middernacht blijven zitten maar verdere aanbeten bleven uit. Tenminste als ik een brasem die even na 11 uur beet niet meetel. Twee hermelijntjes kwamen nog even in ons kamp ravotten. Helaas was het toen al donker, dus een foto maken zat er niet in. 

Later deze week zal ik nog eens een poging op de Vecht wagen. De eerste boilies zijn ondertussen gevoerd. Hopelijk kan ik dan weer een mooie vis tonen. Tot later!