Hoi! Dit weekend is het SKP-terugmeldweekend van de Amsterdamse Hengelsport Vereniging. Gisteren heb ik ook een poging gewaagd zo’n schaars beschubde vis te vangen. Aan mijn voorbereiding lag het niet. De uitvoering, die laat te wensen over. Langzamerhand begin ik in te zien dat ik, ondanks best wel wat leuke vangsten, gewoon een karpervisbeginneling ben. Een ijverige knoeier die nog veel moet leren.
Vier aanbeten kreeg ik. En wederom miste ik het merendeel. Een mooie schubkarper die wel op de kant kwam voelde als een doekje voor het bloeden. Ondanks andere haakjes met micro-barb (miniweerhaak) schoten meerdere vissen los. De fout? Was het er maar één…
Ik viste gisteren op een stek in de buurt van Amsterdam. Een kleine vijftien jaar geleden viste ik hier ook een periode en in de jaren daarna nu en dan. Regelmatig ving ik destijds mijn visjes, ook mijn eerste spiegel meldde ik vanaf deze stek.
Destijds viste ik nog simpel en zonder poespas. Omdat ik niet verder kon voeren dan mijn arm kon werpen voerde ik op zo’n 30 tot 40 meter uit de eigen kant en dus een meter of 20 vanaf de de overkant. En daar ving ik mijn vissen.
Ondanks 10 jaar meer ervaring ben ik op dit moment procentueel minder aan het vangen. De oorzaak? Met mijn ultramoderne materiaal voer en vis ik verder, heb daardoor minder controle en verspeel meer doordat de haak te weinig houvast heeft. Simpeler kan ik het niet zeggen.
Zelfs deze behoort tegenwoordig tot mijn arsenaal
Ruim tien dagen duurde mijn voorbereiding en ik was te stom om te bedenken dat ik in die periode de vissen best had kunnen laten wennen aan een gedekte tafel iets verder uit de (over)kant en in een veiligere zone om te vissen. Een ervaren visser waarschuwde me al. Tijdens een voerbeurt kwam ik hem tegen. Ze komen ook hier onder de eigen kant hoor, zei hij met een glimlach.
De eerste karper ving ik nog en toen had ik het al moeten bedenken. De haak zat niet in de vlezige lippen maar dieper in de bek in het zachte gedeelte. Zeker in deze warme periode is dat vragen om problemen. De vissen zijn nu op hun sterkst en het vlees is wat zachter. Mijn onderlijnen moeten daarom korter. De haak moet niet zo ver de bek in maar zich vastzetten in de lip, daar zal deze goed houvast vinden. Maar daar kwamen ze niet. De volgende drie aanbeten schoten los. Met een aanbeet op 60 meter en obstakels iets verderop moet ik in de beginfase stevig drillen. En dat was te veel voor de haakjes in het zachte vlees.
Deze bleef wel hangen. 78 centimeter.
Hoe nu verder… Ik blijf erbij dat ik veel dingen wel goed doe. Ik krijg genoeg aanbeten, gemiddeld regelmatig bijna één per uur. Ik investeer genoeg energie in de voerplek. Nu nog mijn stekken iets slimmer kiezen zodat ik rustiger kan drillen. Ook zal ik weer eens aanpassingen doen aan de onderlijnen. Wat korter en met een soepelere hair. Mogelijk scheelt dat ook lossers.
Ik heb ondertussen bedacht dat het er niet om gaat hoeveel aanbeten je krijgt, maar om hoeveel vissen je landt. En dat geeft ook rust. Als mijn volgende stekken half zo goed zijn maar ik beide aanbeten wel verzilver ben ik al succesvoller dan nu. En ineens zijn er ontzettend veel extra stekken interessant.
Oh ja, twee windes kwamen ook nog even op de kant. Beide perfect gehaakt zoals het hoort. Niet verrassend, een winde kan een boilie nooit zo ver naar binnen zuigen als een karper. Daarnaast zijn de krachten tijdens een dril natuurlijk ook van een andere orde.
Twee voerstekken die ik elders heb lopen laat ik even met rust. Ik moet mijn zonden overdenken en mijn plannen aanpassen. Met de nieuwe inzichten is het misschien beter om eens een nieuw water te proberen. Ik heb er nog genoeg op mijn verlanglijstje staan.
Bovenstaande gaat natuurlijk allemaal over de vastloodvisserij. Met de penhengel spelen veel van dit soort problemen niet. Van de week wil ik daarom eens een avondje op stap met de penhengel. Kijken of ik daarmee nog wat moois kan vangen. Ik spreek u later weer! Tot dan!