Na vier dagen voeren op de stek waar ik eerder drie losschieters had was het vertrouwen torenhoog. Met één mooie vis zou ik al tevreden zijn maar ik wist vrij zeker dat er meer te halen was. Ik voerde voor mijn doen echt wel veel, zo’n 2,5 kilogram boilies per dag. Ondanks de warme dagen en de drukte op het water verwachtte ik dat de vissen ‘s nachts wel zouden komen eten. In Frankrijk, waar het ‘s zomers nog warmer is, worden immers ook om de haverklap grote karpers gevangen. Toen donderdag de wind wat opstak en het weer wat wisselvalliger werd kon ik mijn geluk niet op. Het zou rustig zijn aan de waterkant en de extra zuurstof zou de vissen vast activeren!

Toen op donderdagavond de kinderen op bed lagen deed ik rustig aan. Geen haast, hoe later hoe minder boten. Het was al na 19.30 uur dat ik van huis wegfietste met de kano vol visspullen achter me aan. Uiteindelijk lagen rond 20.40 uur de beide hengels in. Allebei had ik ze met de kano uitgevaren en op zo’n 60 meter afstand zorgvuldig op de beoogde plekjes laten zakken, allebei met een handvol gebroken boilies eromheen. En met een toploodje op de lijn zodat de lijn via de bodem liep en nooit door een boot opgepikt zou kunnen worden.

Nog geen vijf minuten later boog de top van de eerste hengel. Nu al?! Ik pakte de hengel en voelde massieve weerstand. Dit begon goed! Rustig drilde ik de vis dichterbij. Geen haast, als de vis zich ergens vast zwemt kan ik altijd nog met de kano die kant op. Als de haak maar blijft zitten. Na handvol minuten zag ik voor het eerst een grote schim. Ik dacht een schubkarper te herkennen. Het voelde best groot. De vis was nu op zo’n 10 meter afstand en ik liet hem rustig uitrazen. En toen ineens boog ook de top van de tweede hengel! Een tweede aanbeet, wat nu!

In een paar seconden besloot ik de hengel die ik al een tijdje vasthad weer in de steunen te klemmen en de hengel met de tweede aanbeet te pakken. Deze laatste vis moest uit de gevarenzone. Hopelijk zou de eerste vis dan zelf de lijn strak houden. Mijn lange glashengel moest dan maar de klappen opvangen. Alles verliep zoals gehoopt. Terwijl ik de tweede vis drilde zag ik de andere hengel in de steunen mooi meebuigen onder druk van de grotere eerste vis. Deze zat er duidelijk nog aan en de haak zou er zo nooit uitvallen. De tweede vis was duidelijk kleiner. Na een paar minuten had ik deze in het net. De steel fixeerde ik in een grote bos riet. Nu de eerste hengel weer pakken. Die eerste vis moest er maar bij in! En dat slaagde! Twee vissen tegelijk in mijn schepnet na nog geen 10 minuten vissen! En die eerste vis bleek ook nog eens een grote spiegel te zijn. Wat had ik me vergist!

De spiegel- en de schubkarper in één net.

Met de weegzak haalde ik eerst de kleinere schubkarper uit het net. Op de mat bleek deze nog steeds 77 centimeter lang.

De tweede vis herkende ik op de mat meteen. De sluierstaart, de weinige schubben en de lengte. Deze vis ving ik een paar weken geleden net na de paai op 85 centimeter en 13.9 kilogram. Nu, een paar weken smikkelen later was de vis een pond aangekomen. 85 centimeter en 14.4 kilogram dus. Mijn zwaarste vis van het huidige seizoen! Mijn fotografie-skills met de zelfontspanner kunnen nog wel wat beter, wederom heb ik mezelf gedeeltelijk onthoofd, maar onderstaande foto toont wel vanger en buit in één beeld.

Binnen een kwartier twee karpers in het net, dat kan slechter. Na het meten, fotograferen en terugzetten nam ik de tijd om de lijnen te controleren, onderlijnen te vervangen en de boel weer uit te varen. Ik denk dat rond 21.20 de eerste hengel weer uitgevaren was. Met de tweede was ik nog bezig met prepareren toen opnieuw een vis de rust verstoorde. De pas uitgevaren hengel ging er al vandoor! Wat gebeurde hier! Een felle vis maakte het me moeilijk, deed een stoelendans in de struiken naar links maar kwam er gelukkig ook weer uit en belandde uiteindelijk in mijn net. Opnieuw een schubkarper, dit keer van 76 centimeter. Drie uit drie op de kant. Mijn aanpassingen en aandacht voor detail kosten wat tijd, maar werpen vruchten af!

Nummer 3, 76 cm

Opnieuw controleerde ik de lijn, een meter of wat moest ik verwijderen wegens wat rafels, en ik knoopte er weer een nieuwe onderlijn aan. Beide hengels waren nu gereed en snel voer ik ze allebei uit. Het was denk ik 21.45 toen ik weer aan het vissen was.

Ook nu kwam de aanbeet snel. Het was de hengel die ik als eerste uitgevaren had waarvan ik de lijn zag bewegen. Er was nog geen piep te horen, maar de aanhoudende rukken aan de lijn vertelden me genoeg. Snel trok ik de hengel krom. Op 60 meter afstand trok iets woedend terug. En opnieuw vond ik mezelf terug met een kromme hengel. Ik denk dat ik deze avond meer tijd met drillen kwijt ben geweest dan met het daadwerkelijke vissen. Toen de vis na een rustige dril in het net lag kon ik mijn geluk niet op. Nummer vier, een prachtige lange schubkarper van tegen de 10 kg. Dat gewicht is een schatting, de lengte is exact bepaald: 84 cm.

De vierde

Ik had de vis net teruggezet (zie header) of ook de lijn van de andere hengel begon te bewegen. Opnieuw moest ik in actie komen. Deze dril verliep een stuk lastiger. Ik kreeg de vis al snel wat dichterbij maar toen, halverwege, ergens op het talud van de vaargeul zat de lijn vast. Ik kreeg er geen beweging in. Met kromme hengel trok ik de kano er naartoe. Vanuit welke richting ik ook trok, er zat nog steeds geen beweging in. Duiken vond ik hier te link. Dan moest ik eerst de kano terugbrengen, zwemmend naar de vaargeul en in het schemerdonker op de rand van de vaargeul naar ruim drie meter diepte duiken. Er zijn grenzen. Dan maar forceren.

Met de gevlochten lijn in de hand begon ik kracht te zetten. Aan het eind van mijn lijn zit nog 10 meter fluorocarbon, dus de vis zit minimaal 10 meter verderop. Er is geen risico voor de vis. De kano schepte bijna water toen er beweging in kwam. Langzaam voelde ik iets loskomen van de bodem. Ineens was het contact hersteld. Snel voer ik terug en haalde de vis vanaf de kant binnen. Toch wel enigszins teleurgesteld constateerde ik dat het een brasem was die me al de ellende bezorgde. De vis en het obstakel, een met mosselen begroeide zeillat, mochten even op de foto. Het blauwe deel dat niet begroeid was moet in de bodem gestoken hebben. Het begroeide deel stak dan omhoog.

Omdat de zeillat in het donker op deze foto niet goed te zien is nog even een foto van het begroeide geval.

Zeillat, vol gegroeid met mosselen.

Dit soort obstakels vind je in polders niet. Het is een wonder dat mijn lijn hier niet op gebroken is. Gelukkig is er nu op deze stek weer een obstakel minder waaraan ik een vis kan verspelen.

Na het ritueel van controles en vervangen van de onderlijn voer ik dit keer eerst maar één hengel uit. Toen hier na een kwartier nog geen aanbeet op gekomen was voer ik ook de tweede uit. Het was nu 22.45 uur. Nog een kwartiertje wilde ik vissen, en dan opruimen en naar huis. Om ongeveer 22.55 kwam aanbeet 6 van de avond. Een sterke vis nam het tegen me op. Rustig nam ik de tijd en ook deze vis moest uiteindelijk capituleren. Opnieuw was het een formidabele schubkarper van dit keer 85 centimeter. Gezien de dikke buik was deze vis zeker boven de 10 kg maar ik heb hem niet gewogen.

Na terugzetten was ik net bezig om de hengel in het foedraal te stoppen toen ook op de andere hengel nog een aanbeet kwam. Dit keer was het een brasem en deze mocht zonder foto weer terug.

In conclusie heb ik in totaal nog geen twee en een half uur gevist, zeven aanbeten gehad waarvan vijf van karpers en wist ik ze allemaal te landen. Netto vistijd is misschien een half uur geweest. Was ik langer gebleven dan waren er vast meer vissen uitgekomen, maar dit was genoeg zo. Wat ik nu niet vang komt een volgende keer wel. Na het weekend zal ik waarschijnlijk nog een keer doordeweeks vissen, misschien zelfs wel twee keer. Als alles zo op zijn plek valt moet je er van profiteren, nietwaar? Ik spreek u dus snel weer! Tot later!

vorige bericht    volgende bericht