Tjongejongejonge. Dit was een memorabel avontuur. Het begon anderhalve week geleden op donderdag. Vismaat Mike stelde voor om samen iets te plannen. Een paar berichtjes later stond de afspraak. Exact een week later op donderdag 14 juli zouden we proberen een paar zwaarlijvige karperdames tijdelijk op het droge te halen.
Als de afspraak eenmaal staat ben ik niet te houden. Meteen de volgende dag was ik onderweg met een emmer voer. Onze stekken werden rijkelijk bestrooid met heerlijk geurende gele knikkers. Daarna een dag rust om de laatste vier dagen weer dagelijks de tafel te dekken.
Donderdagavond om 1800 uur lagen de hengels in. De twee van mij links, iets meer in de stroming, de drie van Mike rechts op zorgvuldig gekozen strategische plekjes. Een paar handen knikkers volgden en het wachten kon beginnen. Midden tussen de beide stekken hadden we een verdekt plekje van waaruit we de hengels net niet rechtstreeks konden zien. We hadden wel perfect overzicht over het water en konden hier zachtjes bijpraten terwijl onze aasjes hun verleidelijk werk deden.
In het volgende uur hoorde ik nu en dan een piep als de stroming of een windvlaag mijn lijn beroerde. Ook zagen we een paar keer een flinke kolk, waarvan 1 keer wel erg dicht bij waar mijn aas lag. Dat zag er goed uit. Als er zoveel leven in het water is komt er vast wel een vis! Na een uur inspecteerde ik even mijn hengels. De wakers hingen er nog roerloos bij. Maar wat was dat? De lijn van mijn rechter hengel wees naar links! Had ik een aanbeet gemist? De waker hing nog gewoon halverwege. Blijkbaar had een vis het aas gepakt, was op me af gezwommen en was voor de kant naar links uitgeweken zonder lijn te nemen of geven!
Snel pakte ik de hengel en begon in te draaien. Ik vis tegenwoordig met haakjes met een platgeknepen weerhaak, misschien hing de vis er nog aan! Terwijl ik binnen draaide boog de hengel steeds verder. De lijn verdween recht voor mijn neus onder water en zat daar ergens vast! Mike stond naast me. Er leek wat beweging in te zitten maar welke kant ik ook op trok, de lijn bleef ergens achter haken. We overlegden. Ik kon de boel forceren, maar wat als de vis er nog aan zat? Uiteindelijk was de keuze niet moeilijk, ik moest er in. Snel de kleren uit en het water in. Gelukkig was het hartje zomer, even zwemmen was niet een enorme opgave.
Met alleen een onderbroek aan volgde ik de lijn naar beneden. Een stuk hout stak uit de bodem. Ik kreeg het niet los. Dan maar mezelf aan het hout onder water trekken en proberen de lijn los te krijgen. Uiteindelijk lukte dat, de vis was blijkbaar een rondje eromheen gezwommen. Mike spoelde de vrijgekomen lijn op. Nog geen twee meter verderop zat de lijn weer vast. Dit keer was het verroeste metalen frame van een stoel de boosdoener. De vis was er onderdoor gezwommen.
De boosdoener
Dit met mosselen begroeide ding kon ik wel uit het water vissen. En toen voelde ik rukken aan de gerafelde lijn! De vis zat er nog aan! Ik waarschuwde Mike die de hengel vast had om voorzichtig te drillen. Wat ben ik blij dat ik tegenwoordig met 40/00-ste vislijn vis. Een dunnere lijn had het allang begeven. Meteen zette hij de slip een stuk losser. Ik volgde de lijn verder tot ik een meter of 10 verderop bij een rietkraag ineens de leader in mijn handen had. Deze was nog geen meter lang, de vis moest vlakbij zijn. Voorzichtig tastte ik tussen de stengels. Toen ik de vis raakte explodeerde het water. De karper schoot uit het riet en Mike werd bijna verrast. Gelukkig ving de lange hengel de klap soepel op. Terwijl ik uit het water klom en weer wat kleren aan deed drilde Mike de vis rustig uit. Een paar minuten later lag deze in het net. Een prachtige oude rijenkarper! En wat een dikke buik!
Wat maakte ie het me lastig!
We doen dit normaal nooit maar dit keer gaven we elkaar een high-five. Dit had zo anders kunnen aflopen. Soms lijkt alles tegen te zitten maar dit keer zat alles mee. We waren ons daar beiden van bewust. Op de mat bleek de rijenkarper maarliefst 90 centimeter lang en 13,7 kilogram zwaar. Hoewel de vangst een teamprestatie was mocht ik er mee op de foto. En dat deed ik graag. Na een serie foto’s waarbij ik in alle consternatie alleen met de rechterflank poseerde mocht de vis weer zwemmen. Tot de volgende keer!
Byebye!
Dat alleen de rechterzijde op de foto’s stond was natuurlijk lastig bij het matchen, maar ik kende de vis. Al een paar keer eerder waren Mike en ik deze vis tegengekomen, waaronder in 2018 op ruim 11 kilogram. Nu dus op bijna 14. Blijkbaar heeft de vis het naar zijn zin!
Dezelfde vis in 2018
Dat we zo vaak dezelfde vissen vangen geeft wel te denken over het aantal verschillende vissen dat hier rondzwemt. Meer dan een handvol zal het niet zijn. Gelukkig komen er ook nog regelmatig passanten langs.
In de volgende twee uren gebeurde er weinig. Dat was ook niet raar na mijn zwempartij. Pas tegen negen uur was het ineens Mike zijn hengel die herrie maakte. In een flits had hij deze te pakken en zette druk en toen ineens sprong de hengel recht. Een losschieter! Hoe kon dat. Zijn montage was perfect en de onderlijn splinternieuw. Na binnendraaien werd het al snel duidelijk. Twee schubben op de haak waren het bewijs dat een vis in de flank gehaakt was. De vlijmscherpe haak in combinatie met een water vol waterplanten waar de lijn in kan blijven hangen, dan kan een vis die in de buurt zwemt per ongeluk onder de lijn door zwemmen en zichzelf in de flank haken.
Twee schubben en wat wier als stille getuigen wat er zich onder water afgespeeld heeft.
Gelukkig voor Mike kwam de herkansing al snel. Een paar minuten na opnieuw inwerpen volgde een aanbeet op dezelfde hengel. Dit keer ging alles voortvarend. Een schubkarper was de boosdoener. Mike besloot dat de vis meteen weer mocht zwemmen dus kan ik alleen een foto in het net tonen.
Nog drie kwartier bleven we, exact om 2200 uur begon de terugreis.
Ondertussen hebben Mike en ik het plan om een heel ander water binnenkort te gaan verkennen. Tijdens een lange fietstocht kwam ik er onlangs langs. Mike, die hier in de omgeving opgegroeid is kende het water en heeft er wel eens karper gespot. Dat klinkt veelbelovend. Maar eerst zal ik morgen op een ander water een voerplek bezoeken. Wie weet wat daar weer voor moois op me ligt te wachten. Tot later!