Wind op de kant is karpers in de hand. Ik was eigenlijk van plan om op woensdagavond nog eens op de Vecht te vissen en dan in het weekend te gaan oogsten op een voerplekje op het IJmeer, maar met de wind van woensdag, die uit het noorden recht op de IJmeerkust bij Muiden gericht was moest ik de plannen wel aanpassen. Aldus toog ik rond 5 uur bepakt en bezakt naar mijn stek aan het IJmeer bij Muiden. 

Drie dagen had ik hier elke dag een kilo Tsjechische boilies gevoerd. De verschillende smaken en geuren boilies had ik gemengd en verspreid gevoerd op een stek waar ik al eerder karpers ving (zie het verslag van 2 Oktober). Oorspronkelijk was het plan om nog drie dagen door te voeren maar dan met mijn eigen Spicy Seven superboilie en vervolgens hier in het weekend te gaan oogsten. Nu de wind echter zo gunstig stond dacht ik dat drie dagen wat voeren ook wel voldoende zou kunnen zijn om wat te vangen.

Rond half 6 lagen beide hengels te wachten op een aanbeet. Het viel me op dat de fluorocarbon lijnen, die officieel in het water onzichtbaar zouden moeten zijn, toch wel heel erg opvielen. Zonder moeite kon ik de lijnen minimaal een meter volgen. Ook op de foto is dit nog wel te zien.

fluorocarbon zichtbaar boven en onder water

Ik besloot de lijnen nog wat slapper te leggen zodat de laatste meters over de bodem liepen en minder zouden opvallen. Vissen met toplood wilde ik hier niet. In het heldere water had ik eerder in het jaar grote keien en stukken hout  op de bodem zien liggen en een lijn strak over de bodem tussen deze obstakels was wachten op problemen bij een aanbeet.

Op een gegeven moment kwam een ijsvogeltje even buurten. Het blauwe beestje was vanaf zijn uitkijkpunt in een struik verderop eerder succesvol dan ik. Een voorntje werd uit de oppervlakte gepakt en zonder kauwen weggewerkt. Van “catch and release” had dit beestje nog nooit gehoord. Het opstijgen van het takje kon ik vastleggen. De rest van de duik ging te snel voor me.

IJsvogel

Vanwege het heldere weer verwachtte ik geen aanbeet tot de schemering. Een meerkoet vond alleen mijn pas gevoerde boilies. De kilo van gisteren was blijkbaar opgeruimd dus ik hield goede moed.

Een klein vogeltje met een rood snoetje begon boven mijn hoofd te zingen. Een puttertje. Ook die kon ik even vastleggen. Zo’n camera maakt het wachten op een aanbeet toch wel aangenamer.

putter

Het was rond 9 uur dat een man met een hond me gezelschap kwam houden. Mike, zo bleek hij later te heten, was ook karpervisser en verbaasde zich erover dat hier iemand op karper viste. Hij vertelde over zijn ervaringen in deze buurt en ik over de mijne. We bleken op veel vlakken wel op één lijn te zitten. 

En toen gebeurde wat hij hoopte, en ik ook natuurlijk. Een karper had het aas van de linker hengel gepakt, zich gehaakt en probeerde te ontkomen. Terwijl ik de karper drilde haalde Mike op mijn verzoek de andere hengel even binnen. De karper aan de lijn gaf goed partij maar was uiteindelijk niet opgewassen tegen de voortdurende druk van mijn hengel. Na een paar minuten konden we de vis landen. Een typische IJsselmeerschub.

Het haakje zat in de onderlip en kon ik er met een tangetje eenvoudig uit halen. 72 centimeter en 14 pond waren de maten. We maakten een paar foto’s en toen kon ik de vis weer laten gaan. 

Ate met een schitterende geverniste IJsselmeerschub 

Hierna vertrok Mike weer en ik ben nog een half uurtje gebleven. Het was nog steeds niet echt donker toen ik naar huis ging. De dagen worden lang, zeker als je in de schemering de meeste aanbeten verwacht. Ik vermoed dat er nog wel meer gevangen had kunnen worden als ik langer gebleven was, maar er is ook een thuisfront om rekening mee te houden en er moet de volgende dag gewoon weer gewerkt worden.

Komend weekend ga ik weer een poging wagen op het IJmeer, maar dan zal ik een paar uurtjes later beginnen en langer doorgaan. Vanavond moet eerst de stek op de Vecht nog afgeroomd worden. Hopelijk morgen dus weer een verslag met een mooie vis.

Tot later!