Goedemiddag vrienden van het internet. Deel 1 van de karper-visvierdaagse zit er op. Dat dit vis opleverde ziet u in de header. Dat dit niet zonder slag of stoot ging leest u als u op “lees verder” klikt. Vooral doen dus.
De hele dag heb ik staan schuren en schilderen. Het vijfde en laatste kinderkamer-meubel moet nog worden opgekalefaterd. De eerste laag lak zit er ondertussen op. Daarna was het tijd voor een late avondmaaltijd, gevolgd door wat voeren op mijn andere drie stekken en zo kwam het dat ik pas om 10 uur ‘s avonds de eerste hengel te water had liggen. Midden op mijn zorgvuldig geprepareerde voerstek tegen een dukdalf bij een brug. De tweede hengel kwam naar links te liggen, vlak achter het groeiende riet. Hier had ik niet gevoerd, maar ik zag geen meerwaarde in een tweede hengel op de voerstek.
net als de laatste keer, over het riet.
Met de hengeltoppen omhoog viste ik, net als de laatste keer op deze stek, over het rietkraagje. Bij een aanbeet zou ik proberen de vis naar links te dirigeren waar een opening in het riet mogelijkheid gaf de vis vanaf de kant te landen. In theorie klopte het plan, maar in de praktijk bleek het toch niet zo eenvoudig. Daar kwam ik later achter.
Twee uur lang gebeurde er niets. Tot het wel gebeurde. Exact middernacht. Een piepje op de rechter hengel, degene die op de voerplek lag. Nog een piepje, beet! Snel pakte ik de hengel. Geen weerstand. In tegenstelling tot wat ik had verwacht schoot de vis niet naar rechts, richting brug, maar naar links, op me af. Vliegensvlug draaide ik de lijn strak. Pas na een seconde of vijf had ik contact met de vis. Wild schoot deze heen en weer, maar al snel kwam deze omhoog naar het oppervlak. En naar me toe. Dat was niet handig, hoe verder uit de kant, des te gemakkelijker zou ik de vis naar de opening kunnen dirigeren.
Zeker vijf minuten heb ik staan worstelen met de vis. Terwijl mijn hoofdlampje de geest gaf stond ik daar in het donker met mijn hengel in de hand en een karper achter het riet. Ondertussen had ik mijn schoenen uitgetrapt. Het was me al lang duidelijk. Ik moest het water in. Voorzichtig zette ik een paar stappen in het koude donkere water. Gelukkig was het redelijk ondiep tussen het riet. Terwijl ik stond te klootviolen had de vis ook nog even de lijn van mijn andere hengel en een tak opgepikt. Wat een chaos. Met het lange net over het riet wist ik uiteindelijk de vis met wat moeite te scheppen. De beide lijnen beet ik door. Vervolgens kon ik de vis in het net over het jonge riet naar me toe trekken. Daarbij liftte ik de vis zoveel mogelijk. Mijn net was daar helaas niet tegen bestand en met een luide knal begaf één van de net-armen het. Eigen schuld dikke bult. Gelukkig zat de vis goed beschermd in het net. Snel even via de mat in de weegzak en weghangen.
Mijn vaste fotografe was bereid om een fotootje te komen maken en spoedde zich naar me toe. Ik had even de tijd om tot rust te komen en de rommel weer wat te ordenen. De doorgebeten lijnen wist ik terug te vinden. De onthaakmat en meet- en weegmaterialen legde ik op de juiste plek klaar, evenals de camera. Een minuut of 10 later kon na een snelle kus de foto-shoot plaatsvinden. Een tiental plaatjes werd geschoten. Hieronder één zo’n plaatje.
Met 80 cm en 12,05 kg, inclusief weegzak, een prachtig mooie spiegel. Zonder weegzak bleef 10,65 kilogram vis over. Na terugzetten besloot ik de boel verder op te ruimen.
Deel 1 van de visvierdaagse zit er op. Twee uurtjes vissen leverde mijn eerste vis van de Vecht op, en ook meteen mijn eerste spiegel en twintig-plusser van 2020. Vanavond volgt poging twee. Hoe dat afliep kunt u morgen lezen. Tot dan!