Mijn lijf doet zeer. Om op onze IJmeerstek te komen moeten we bepakt en bezakt zo’n anderhalve kilometer over een glibberige zeedijk afleggen. Terug is de afstand even lang. Als de weersverwachtingen dan ook nog eens niet zo goed zijn en de ambities tot in de hemel reiken wordt er weer van alles meegesleept. Met mijn unster heb ik mijn bepakking even gewogen. Vierendertig-en-een-halve kilo had ik over mijn schouders hangen. Tel de vele kilo’s vis, die ik tijdens het vissen met een grijns in de lens moest duwen, erbij op en het is duidelijk dat sportvissen met fitness kan concurreren.
Het is inmiddels traditie. Na een dagje blanken op de Vecht wordt dag 2 van het SKP weekend met Mike aan het IJmeer doorgebracht. Hier vangen we meestal wel wat. Zo ook gisteren.
Mike heeft een shelter mee, ik een grote paraplu. De paraplu dient voor drooghouden van onze bagage. Mike’s shelter wordt ons onderdak. Vanonder Mike’s shelter zitten we heerlijk uit de wind. Als koningen zitten we boven op de dijk met een prima uitzicht op de hengels, die aan de voet van de dijk bij het water staan. Met een paar biertjes, een zak chips, wat koeken en een handvol marsjes wordt ook de innerlijke mens verzorgd.
Qua visserij is er ook nog wel wat te vertellen. Allereerst stond het water gisteren verschrikkelijk laag. Zeker veertig centimeter lager dan tijdens de zomermaanden. Rijkswaterstaat heeft het winterpeil blijkbaar al vroeg ingesteld. Waar we normaal op bijna anderhalve meter water vissen staat nu nog maar ruim een meter. Of dit invloed heeft op het gedrag van de karper is afwachten. Mike vist twee hengels met een standaard aasaanbieding en zijn derde weer met een Ronnie rig. Wat dat inhoudt heb ik eerder uitgelegd. Zelf vis ik 1 van mijn hengels met een sneeuwmannetje (snowman).
Voor wie niet weet wat een sneeuwmannetje is: Hierbij schuif je na de gewone boilie nog een kleinere drijvende boilie op de hair. Onder water zal deze drijvende boilie naar boven willen en daardoor op de grotere gewone boilie gaan staan. Als alles goed is afgestemd blijft het aas door het gewicht van de haak nog net op de bodem staan. Het aas valt zo meer op en het gewicht van de haak wordt gecompenseerd. Ik heb thuis met een bak water dit even voor u nagebootst.
Sneeuwman aasaanbieding.
Van 16.00 uur tot even na elven hebben we gevist. In de eerste vier uren kregen we vier aanbeten van karpers. De laatste drie uren bleef het stil. Om dit verhaal niet onnodig te rekken zal ik u de drie karpers tonen die ik ving. De eerste ving ik op een sneeuwmannetje. De andere twee op een grote RB15.
Schubkarper 1; 76 centimeter
Schubkarper 2; 86 centimeter
Schubkarper 3; 66 centimeter
De oplettende lezer zal de grijns opvallen die gedurende de avond steeds breder werd. Het was dan ook een prima visdag. Met drie karpers ben ik meer dan tevreden. Dat ze iets te veel schubben hebben mag de pret niet deren.
haasjes in de schemering
Met een prachtig uitzicht, nu en dan een vis en sterke verhalen vermaakte we ons prima. Een koppel haasjes dat iets verder op de dijk aan het ravotten was zorgde voor wat afleiding. Evenals een ijsvogel die steeds langskwam, een torenvalk die een havik achterna zat, de uil die regelmatig in het donker een rondje boven ons vloog en een egeltje dat ons helemaal niet eng vond.
Stoer stekelvarkentje
Ook de terugweg was wederom een lijdensweg. In het donker heb ik natuurlijk niets aan Mike laten merken maar ik was blij toen ik de boel bij de auto’s van mijn schouders kon laten glijden. Taxi Jess stond weer klaar om me naar huis te brengen. Onderweg werd er nog snel even wat gevoerd op stek drie. Vanavond ga ik daar de derde poging wagen. Hier hoef ik gelukkig niet zo ver te sjouwen. Of er nog een spiegel op de kant komt laat ik u morgen weten. Tot dan!