Mijn laatste update was op 26 Mei. Nu, 16 dagen en een korte vakantie later, heb ik enorm veel nieuwe informatie met u te delen. Zo heb ik het spiegelkarperrapport van de AWHB afgerond. Ook heb ik besloten welke aanpassingen ik in mijn visserij ga doen teneinde meer vissen op de mat te krijgen. En ik heb geïnvesteerd in mijn mobiele kano-karper-visserij. Tot slot staat er ook nog een spiegelkarperproject wedstrijd op de agenda en er is weer gevist. Al deze informatie kan natuurlijk niet in één verhaal. Laat me daarom vandaag beginnen met een drie-in-één visverslag.

Vispoging 1

In mijn laatste blog vertelde ik al dat ik vóór de vakantie nog een keer op de Vecht zou gaan vissen. Ik kan hier kort over zijn. Er is gevist, vier uren lang tot even na middernacht en er gebeurde verder niks. Of ik moet al gaan vertellen over een paar dronken opgeschoten pubers die dachten stenen in het water te moeten gaan gooien. Gelukkig kondigden ze hun plan eerst aan. Ik kon hen het voornemen met vrij overtuigende argumenten uit het hoofd praten.

Vispoging 2

Meteen na de vakantie heb ik twee keer wat gevoerd op een andere stek. Hierover zal ik nog korter zijn. Wederom was het achter me een drukte van belang terwijl voor me, in het water, weinig gebeurde. Geen aanbeten dus.

Vispoging 3

Gelukkig had ik nog een tweede stekje voorbereid voor de 2e pinksterdag. Drie keer kuierde ik het afgelopen weekend met een zakje boilies naar het IJmeer. Omdat ik ontevreden ben over mijn Oranje boilies heb ik er dit keer voor gekozen mijn restant Sweet-69 boilies op te maken. Deze knikkers zitten vol smaak. Misschien dat dit vissen over de streep kan trekken er van te snoepen.

Gisteravond was de vierde en laatste tocht naar de stek, dit keer met hengels. Vismaat Mike uit Muiderberg maakte het feestje compleet. Plan was om van een uur of 6 tot een uur of 11 ‘s avonds onze boilies te presenteren en geïnteresseerde karpers kortstondig van een venijnig haakje te voorzien.

De Ronnie-rig

Mijn kennis over rigjes is erg basaal. Ik wil nog wel eens wisselen van onderlijn-materiaal maar verder kies ik voor een vrij standaard aanpak. Mike daarentegen had de ochtend besteed aan het bouwen van een zogenaamde Ronnie-rig. Kort gezegd komt het erop neer dat hierbij de haak wordt bevestigd aan een wartel waardoor deze alle kanten kan opdraaien. Door een drijvende boilie te bevestigen en een beetje kneedbaar lood rond de wartel te bevestigen krijg je een combinatie die net zinkt. De boilie zweeft dan vlak boven de bodem. Hieronder een foto, die ik van internet geplukt heb, van hoe dat dan op de bodem staat.

de Ronnie-rig

Het verslag

Toen ik even na half 6 op de stek aankwam was Mike net bezig zijn laatste hengel in te werpen. Met Ronnie rig er aan. Na een korte begroeting ging ik een stukje verderop zitten en zette mijn rodpod in elkaar.

Ik was net bezig het derde pootje vast te draaien toen ik een schreeuw hoorde. Tot mijn verbazing stond Mike al met een kromme hengel. Terwijl hij de vis vakkundig naar het net loodste schoot ik wat plaatjes. Mike vertelde dat de karper het aas binnen een paar tellen gepakt moest hebben. Nog voordat de waker goed hing had de vis zichzelf al gehaakt. De Ronnie-rig had zijn waarde bewezen. Voor de statistieken heb ik de afmetingen van het spiegelkarpertje voor u: de lengte was 61 cm en het gewicht 5,65 kg.

Mike’s spiegelkarper, 5,65 kg, gevangen met de Ronnie-rig

Mike gooide zijn hengel weer in en ook ik kon nu mijn stek inrichten. Op Mike’s verzoek parkeerde ik 1 van mijn hengels naar rechts tegen een paar rietstengels. Volgens hem een gouden stek. Een andere hengel ging recht vooruit, onderaan het talud. Beide hengels werden voorzien van een 20-tal boilies. Dat ik hierbij opnieuw een katapult aan gort trok moet vermeld worden. De derde nieuwe katapult dit jaar die bij de eerste keer gebruiken de geest geeft. Uiteraard spelen al mijn fitness-inspanningen een rol, maar de kwaliteit van deze producten is natuurlijk ook gewoon bagger. Gelukkig bood Mike’s Nash werppijpje uitkomst. Rond 6 uur lagen beide hengels in en kon het wachten ook voor mij beginnen.

Kwart over 6 begon het te regenen en even later begon het ook te onweren. Onderaan de dijk kozen we het laagste boompje uit om onder te schuilen, dit leek ons een veilige plek. Iets verderop waren de bomen een stuk hoger. Steeds dichterbij kwamen de ontladingen. Toen een felle flits binnen een tel gevolgd werd door een keiharde klap keken we elkaar even aan. Die was wel heel dichtbij. Mike maakte een opmerking over krantenkoppen en twee hoopjes as onder een boom. Restanten van wat ooit twee ambitieuze karpervissers waren. Ik hoopte toch dat het mijn tijd nog niet was.

Plotseling begon mijn beetmelder te gillen. Een aanbeet! Eindelijk weer na vier mislukte vispogingen op een rij. Met bijna vier meter supergeleidend carbon in mijn handen hield ik de top van de hengel zo laag mogelijk. De vis gierde naar rechts, ragde langs het riet en schoot weer uit de kant. Gelukkig had het beestje niet veel massa. Ik hield de dril zo kort mogelijk. Na misschien twee minuten zat de vis in het net. Weer een spiegelkarpertje! Met de vis in het net in het water en de hengel op de kant besloten we met het onthaken te wachten tot het onweer verder getrokken was.

Een minuut of 10 later, rond half 7, leek het onweer voorbij. De regen hield wel aan, maar dat mocht de pret niet drukken. Het haakje kon ik zo uit de lip plukken. De vis werd op de mat gelegd, gemeten en gefotografeerd. Met 66 centimeter en 6,6 kilogram een prachtig mooie vis en duidelijk afkomstig van een uitzetting.

Mijn eerste spiegel, 6,6 kg bij 66 cm

Met elk een snelle aanbeet en twee gevangen SKP vissen was de avond al meer dan geslaagd. Maar er zat nog meer in het vat.

Een uurtje later, het was ondertussen weer droog, kreeg Mike de volgende run op zijn Ronnie-rig. Helaas stopte de aanbeet net op het moment dat hij zijn hengel wou pakken. Het zal misschien 3 of 4 tellen geduurd hebben. Aan het haakje was niets afwijkends te ontdekken. Soms is het pure pech.

Als de aanbeten om en om bleven komen was ik nu weer aan de beurt. En het gebeurde. 10 minuten nadat Mike’s vis losschoot klom mijn wakertje weer omhoog. Snel pakte ik de hengel. Even dacht ik een karper gehaakt te hebben maar toen bleek dat een fuut mijn lijn had opgepikt. Met de draad om de poot kwam het arme beestje steeds dichterbij. Mijn plan was de vogel voorzichtig in het grote net te manoeuvreren en dan met een handdoek over de kop van de vogel de lijn los te peuteren. Gelukkig hoefde dat uiteindelijk niet meer. Vlak voor de kant wist de fuut zijn of haar pootje te bevrijden en was het leed voorbij. Mopperend verdween de vogel in het riet.

Iets voor 8 uur was het wederom de waker van mijn rechter hengel, degene die ik op Mike’s advies voor het riet had gelegd, die omhoog knalde. Dit keer was er geen twijfel mogelijk. De baitrunner gierde het uit. In de vier tellen die ik nodig had om de hengel te grijpen en de slip dicht te draaien had de vis meer dan 20 meter lijn van de molen getrokken. Ook de zwaardere gevechtsslip leek de vis niet veel uit te maken. Meter na meter lijn verdween van de molen. Toen de vis minimaal een meter of 50 lijn had genomen en zich op zo’n 80 meter afstand bevond ging de hand op de spoel. Tot hier en niet verder. Je weet tenslotte nooit wat er zich allemaal aan obstakels onder water bevindt. Gelukkig kwam de vis onder de verhoogde druk tot stilstand en langzaam kon ik deze weer dichterbij trekken. Zeker een minuut of 5 duurde het nog voordat we voor het eerst een glimp van de vis te zien kregen. Een flinke schubkarper was de boosdoener. Opvallend was de enorme bek van het beest. Mike wist uiteindelijk het net rond de vis omhoog te trekken en het weeg- en meet tafereel volgden. De lengte van 84 centimeter en het gewicht van net geen 9 kilogram waren niet eens extreem. De enorme muil en de staart met het formaat van twee flinke mannenhanden maakten wel flinke indruk.

Oogverblindende en karaktervolle schubkarper

Volgens mij heb ik het eerst volgende uur met een grijns van oor tot oor rondgelopen. Met vier aanbeten en drie gevangen vissen waren we eindelijk weer eens flink succesvol. En het was nog maar net 8 uur geweest.

Helaas werd het ritme van om-en-om gemiddeld elk half uur een aanbeet verstoord. Het was anderhalf uur later toen de volgende vis zich aandiende. Wederom op de hengel die rechts voor het riet lag. Ik twijfelde nog even omdat een meerkoet al een paar keer mijn aas had gepakt maar Mike had het meteen door. Karper! Toen ik de paar stappen naar mijn hengel aflegde begon ineens de baitrunner weer te gieren. Mijn twijfel was meteen weg. Een tel later stond ik met een kromme hengel in mijn handen. Waar de vorige vis opviel door de snelheid en macht waarmee deze enorm veel lijn van de molen trok viel dat bij deze vis wat tegen. Ik vermoedde een klein spiegelkarpertje. Totdat de vis dichterbij machtige dreunen begon uit te delen en diep bleef. Dit kon toch wel eens een grotere vis zijn dan ik aanvankelijk dacht. Toen we op een gegeven moment een schim van de vis zagen was het duidelijk. Dit was inderdaad een grote spiegelkarper. Gelukkig bleef ook deze vis aan de haak zitten en Mike mocht voor de derde keer een karper voor me scheppen.

25 pond schatte Mike de vis. De unster gaf een pondje meer aan. Met 82 cm en 13 kilogram overduidelijk een zwanger vrouwtje. Mike schoot weer wat plaatjes en daarna mocht de vis weer terug het water in. Het chagrijn van eerdere vispogingen was terstond vergeten. Dit soort avonden maken alles weer goed.

Spiegelkarper van het IJmeer, 82 cm en 13 kg

Tegen 11 uur besloten we op te ruimen. Met vijf aanbeten en vier gevangen vissen was de avond meer dan geslaagd. Mijn eerste spiegelkarper heb ik ondertussen gematcht, deze is in 2012 uitgezet op de Vecht.  Hieronder ziet u foto met erin de plankfoto die is gemaakt bij het uitzetten. Naar de andere twee vissen wordt nog gezocht.

Gematchte spiegelkarper van het IJmeer, uitgezet in 2012 op de Utrechtse Vecht.

Voor nu hou ik het hierbij, ik spreek u later deze week weer!  Zoals gezegd, er is nog genoeg te vertellen! Tot dan!