Aangezien ik op mijn vaste IJmeerstek te veel beperkt word in de drilruimte heb ik besloten mijn visavonturen naar een andere stek te verplaatsen. Het IJmeer blijft trekken. Een plek waar ik in het verleden al eens succesvol ben geweest werd daarom vier dagen op rij ruim van voer voorzien. De tijdsinvestering die hiermee gemoeid ging was significant, meer dan een uur was ik dagelijks kwijt aan fietsen en wandelen om de plek te bereiken. Daarnaast kostte het voeren op afstand met de werppijp ook nog eens een klein half uur. De gedachte aan de enorme schubkarpers die hier rondzwemmen maakte echter dat ik de investering dagelijks met plezier volbracht.

Donderdagmiddag was ik vrij. Nadat ik thuis enkele batches tijgernoten en hennep gekookt had voor toekomstige visplannen werd ik om half 4 bij het water afgezet. Vismaat Mike wachtte me daar al op. Op dit grote water kan een extra hengeltje niet zo veel kwaad. Mike vertelde me dat hij op zijn molens een dag eerder nog even 3 keer 500 meter nieuwe lijn had opgespoeld. Als Mike iets in zijn hoofd heeft kan hij er ook 100% voor gaan.

Na een wandeling van bijna een half uur kwamen we rond half 4 op onze visstekken aan. We hadden afgesproken dat Mike links zou zitten en ik dus aan de rechterkant. Direct na aankomst zag ik rechts een karper even “bulten” op de voerstek. Mijn vertrouwen steeg tot ongekende hoogte, er zaten duidelijk karpers op de stek. Rond een uur of vier lagen alle hengels in. Het gevoel was uitmuntend, het weer was heerlijk, de wind stond op de kant, de haakjes waren scherp en de hengels lagen te glimmen op hun steunen. Laat nu die vissen maar komen.

Exact om kwart voor 6 was ik de eerste die een aanbeet kreeg. De gierende beetrunner maakte duidelijk dat een vis met hoge snelheid lijn van mijn molen trok. Ik stond enkele meters van mijn hengels en snel spoedde ik me ernaartoe. Precies op het moment dat ik de betreffende hengel wou grijpen stopte de run. Misschien twee seconden waren gepasseerd maar ik was toch te laat. Ik controleerde nog wel of er iets aan zat, maar meteen was duidelijk dat de vis gevlogen was. De haak was nog vlijmscherp, daar had het niet aan gelegen. Dit was gewoon botte pech. Of was het toch een lijnzwemmer?

Een kwartiertje later kreeg Mike een run op één van zijn hengels. In een flits was hij bij zijn stokken en dit keer ging alles goed. Bekwaam drilde hij een snelle karper. Zo trillend als ik een dag eerder mijn rijenkarper drilde, zo rustig stond Mike zijn eerste vis van het jaar te vangen. Niet veel later mocht ik de vis scheppen. Een typische IJsselmeerschub mocht even op de foto. Ik schat de vis op zo’n 70 centimeter lengte en het gewicht zo rond de 13 pond. Op de onderstaande foto heb ik de achtergrond even weggehaald. De exacte locatie van deze stek wil ik graag nog even voor mezelf houden. Later in dit blog zal blijken waarom. Denk Almere in de verte er maar bij.

Mike en zijn schubkarper van het IJmeer

Na het korte fotomoment kreeg de karper zijn vrijheid terug en even later lagen alle hengels weer beaasd in de steunen. Het wachten op de volgende aanbeet kon beginnen. Vol vertrouwen bediscussieerden we onze voorkeuren. Ik hoopte op een schubkarper van boven de meter met een rug als een spoorbiels, Mike op een grote oude spiegel met enkele bierviltje-formaat schubben op de flanken. 

Op een gegeven moment maakte Mike me attent op een groepje schubkarpers dat hij op niet al te grote afstand in het heldere water voorbij zag zwemmen. Mike heeft een arendsoog voor dit soort zaken. Aanvankelijk zagen we een paar kleinere vissen, maar op een gegeven moment  kwam ook een grotere vis even aan het oppervlak. Deze was zeker boven de 20 pond. Dit kon niet meer mis. Toen onder de grote vis een nog veel groter exemplaar zich even liet zien, een vis met een formaat dat je normaal alleen in karperbladen ziet, sloegen we elkaar op de schouders van opwinding. Uiteraard werd een beaasd haakje ietwat verplaatst in de richting van het groepje vissen.

Terwijl de tijd voorbij kroop zakte de opwinding wat. Meer dan 10 karpers op de stek, zeker anderhalf uur lang bleven we ze zien. En toch geen aanbeet. Een paar keer werd de slap liggende lijn duidelijk getoucheerd door een grote vis maar daar bleef het bij. Langzamerhand nam teleurstelling het over. Waarom vreten die beesten de boilies niet? Zijn ze verzadigd? Gaan ze pas na middernacht aan tafel? Zijn ze met andere zaken bezig? 

Mike haalde bij het verversen van zijn aas op een gegeven moment nog een meter of 50 aan vislijn begroeid met mosselen binnen. 

Opgeviste vislijn met mosselen

De vislijn ligt nu thuis in de vuilnisbak. De mosselen heb ik zoveel mogelijk weer terug gegooid. Het is wel duidelijk waarom vissen deze stek graag bezoeken. 

Zo rond middernacht gaven we toch wel enigszins teleurgesteld de pijp aan Maarten. Ieder voerden we nog een lading boilies. Over een paar dagen proberen we het hier nog eens. In ieder geval zwemmen er karpers op de stek en er is weer een vis op de kant gekomen. Over de reden van het uitblijven van verdere aanbeten kunnen we slechts speculeren. Vooralsnog vermoed ik dat de vissen met andere zaken bezig waren.

Misschien dat ik in het weekend wel een keer een ochtendje vroeg ga zitten. Ik spreek u later weer. Tot dan!